طعم خون و جراحت است.

ابو امامه از پيامبر گرامى اسلام در باره اين جمله، روايت كرده است كه فرمود:

اين آب را بآنها نزديك مى‌سازند و آنها از آن متنفرند. همين كه به دهانشان مى‌رسد، صورتشان گداخته مى‌شود و پوست سرشان در آن مى‌ريزد. همين كه نوشيدند، امعاى آنها متلاشى و از آنها دفع مى‌شود. چنان كه خداوند مى‌فرمايد:(وَ سُقُوا ماءً حَمِيماً فَقَطَّعَ أَمْعاءَهُمْ) (محمد 15: آب داغ بآنها نوشانيده مى‌شود و امعاى آنها پاره مى‌شود) و نيز مى‌فرمايد:(وَ إِنْ يَسْتَغِيثُوا يُغاثُوا بِماءٍ كَالْمُهْلِ يَشْوِي الْوُجُوهَ) (كهف 29: و اگر استغاثه كنند، با آبى پاسخ آنها مى‌دهند كه همچون چرك و جراحت است و صورتها را بريان مى‌كند).

در حديث است كه پيامبر گرامى اسلام فرمود: «كسى كه شراب بنوشد تا چهل روز نمازش پذيرفته نمى‌شود و اگر بميرد، در حالى كه چيزى از شراب در شكمش باشد، خداوند حق دارد كه از عصاره چرك‌هاى اهل جهنم به او بنوشاند. اين عصاره، چرك هاى اهل جهنم و موادى است كه از دستگاه تناسلى زناكاران خارج مى‌شود. اين مواد را در ديگ‌هاى جهنم، گرد مى‌آورند و به اهل آتش مى‌دهند، در نتيجه، امعاى داخلى و پوست‌هاى ايشان، گداخته مى‌شود. همين روايت را امام صادق، از پدران خود، از پيامبر گرامى نقل كرده است.

(يَتَجَرَّعُهُ وَ لا يَكادُ يُسِيغُهُ‌): متكبران معاند، از اين مواد چركين و گنديده، كم كم مى‌نوشند و از شدت ناراحتى و تنفر، مى‌خواهند از نوشيدن آن خوددارى كنند ولى چاره‌اى ندارند و بايد بنوشند. در حقيقت، اگر به اختيار خود باشند، نمى‌نوشند، اما هيهات!( وَ يَأْتِيهِ الْمَوْتُ مِنْ كُلِّ مَكانٍ‌): از هر سو سكرات مرگ ايشان را تهديد مى‌كند و با سختى‌هاى آن دست بگريبانند: از ظاهر و باطن و حتى از جانب موهاى سر! اين معنى از ابراهيم تيمى و ابن جريح است. ابن عباس و جبائى گويند: يعنى در همه جا با مرگ روبرو هستند، و مرگ از بالا و پائين و راست و چپ و پيش و پس آنها را