برد چون خدا فرموده:(وَ غِيضَ الْماءُ) و آب فرو رفت، و برخى گفته‌اند: زمين تنها آب خود را فرو برد و آب آسمان بصورت درياها و رودها در آمد زيرا خدا فرمود:(ابْلَعِي ماءَكِ) آب خود را فرو بر و همين معنا از ائمه بزرگوار ما : نيز روايت شده است.

(وَ قُضِيَ الْأَمْرُ) يعنى فرمان درباره هلاكت كافران بتمامى انجام شد، و يا بگفته بعضى: فرمان درباره نجات نوح و همراهانش انجام گرديد.

(وَ اسْتَوَتْ عَلَى الْجُودِيِّ) يعنى كشتى بر كوه معروف به «جودى» قرار گرفت، زجاج گفته: كوه مزبور در ناحيه «آمد»[1] بوده، و ديگرى گفته نزديك بجزيره موصل بوده است، و ابو مسلم گفته: «جودى» نام هر كوه و زمين سختى است. و در كتاب «النبوة» باسناد خود از أبى بصير از امام على بن موسى بن جعفر : روايت كرده كه فرمود:

حضرت نوح بمقدارى كه خدا ميخواست در كشتى ماند و سپس او را بحال خود گذاشت.

در اينوقت خداوند بكوهها وحى فرمود كه من كشتى نوح را بر دامن يكى از شماها قرار ميدهم، كوه‌ها گردن كشيدند ولى كوه جودى كه در موصل بود فروتنى كرد، و خداوند سينه كشتى را بهمان كوه زد، نوح در اينوقت گفت:

«يا ماريا اتقن» كه معناى آن بعربى چنين بود «يا رب اصلح» يعنى پروردگارا كار را اصلاح كن. و در روايت ديگرى است كه گفت: «يا رهمان اتقن» يعنى «يا رب احسن» پروردگارا نيكى كن. و برخى گفته‌اند: كشتى نوح يك ماه در كوه جودى فرو رفت.

(وَ قِيلَ بُعْداً لِلْقَوْمِ الظَّالِمِينَ) و خداى تعالى فرمود: دورى بر قوم ستمكاران باد.

يعنى خدا ستمكاران را از رحمت خود دور گرداند براى آنكه خود را در معرض نابودى‌

[1]- آمد- بكسر ميم- چنانچه در لغت نامه دهخدا است: نام شهرى قديم و مستحكم در شمال بين النهرين و آن با سنگهاى سياه بنا شده و شط دجله آن را چون هلالى احاطه كرده است و در قرب آن چشمه‌هايى است كه شهر را آب ميدهد. و امروز بديار بكر معروف است، و بضم و فتح ميم نيز آمده است.