فرمانروايى و سلطنت او منظم گرديد مشتاق ديدار پروردگار خود گشته و آرزوى مرگ خود را كرد، و برخى گفته‌اند: معناى اين جمله آنست كه مرا تا وقت مرگ بر ايمان بخود ثابت قدم فرما و مسلمانم بميران.

(وَ أَلْحِقْنِي بِالصَّالِحِينَ) و مرا بشايستگان يعنى اهل بهشت از پيمبران و اولياء و صديقان ملحق فرما. و برخى گفته‌اند: چون خداى سبحان او و پدر و مادر و برادرانش را گرد هم جمع كرد و فراقشان را بوصال مبدل فرمود، يوسف خواست تا با پدران خود در بهشت گرد يكديگر جمع شوند و بهمين منظور اين دعا را كرد، يعنى مرا در ثواب و درجه‌هايى كه آنها دارند بديشان ملحق فرما. گويند: خداى تعالى آن حضرت را در مصر از دنيا برد و او را در تابوتى از سنگ مرمر در ميان رود نيل دفن كردند. و علت اين كار نيز آن بود كه چون يوسف از دنيا رفت مردم مصر بنزاع برخاسته و هر دسته ميخواستند تا جنازه آن حضرت را در محله خود دفن كنند، و از بركت آن جسد مطهر بهره‌مند شوند، تا بالآخره مصلحت ديدند كه جنازه را در ميان رود نيل دفن كنند تا آب نيل از روى آن بگذرد و بهمه شهر برسد و همه مردم در اينباره يكسان باشند و بركت آن جنازه بطور مساوى بهمه مردم برسد. و اين قبر هم چنان تا زمان موسى 7 در رود نيل بوده تا وقتى كه آن حضرت او را از نيل بيرون آورد و با خود از مصر خارج كرد.

در اينجا خداى سبحان پس از نقل داستان يوسف- دوباره رسول خدا- 6- را مخاطب ساخته ميفرمايد:

(ذلِكَ مِنْ أَنْباءِ الْغَيْبِ نُوحِيهِ إِلَيْكَ) اى محمد آنچه را از داستان يوسف براى تو بيان كرديم از جمله خبرهاى غيبى است كه آن را بوسيله فرشتگان بتو وحى ميكنيم تا بقوم و مردم خويش آن را خبر دهى و دليلى بر صدق نبوت و معجزه‌اى براى راست گويى تو باشد.

(وَ ما كُنْتَ لَدَيْهِمْ إِذْ أَجْمَعُوا أَمْرَهُمْ) و تو اى محمد پيش فرزندان يعقوب نبودى در آن وقتى كه تصميم گرفتند و همدست شدند تا يوسف را در چاه بيندازند.

(وَ هُمْ يَمْكُرُونَ) و در كار يوسف نقشه طرح ميكردند- يا بيوسف حيله زدند- تا او را در چاه انداختند.