تقرير مطلب است. و مقصود از «بينه» قرآن است، و فاعل در «كان» رسول خدا- 6- است، يعنى: آيا پيغمبرى كه از جانب پروردگار خود دليل روشنى چون قرآن دارد ...

و برخى گفته‌اند: منظور هر كسى است كه بر حق بوده و از روى حجت و دليل بدين و آئينى ايمان آورده است، زيرا لفظ «من» عاقلان را شامل گردد.

و جبائى گفته: منظور مؤمنان از اصحاب حضرت محمد- 6- هستند.

(وَ يَتْلُوهُ شاهِدٌ مِنْهُ) و پيروى او كند كسى كه بدرستى و صحت آن گواهى دهد.

و در اينكه منظور كيست؟ اختلاف شده، ابن عباس و مجاهد و زجاج گفته‌اند: منظور از(شاهِدٌ مِنْهُ) جبرئيل است كه قرآن را از جانب خدا بر پيغمبر ميخواند. و قول ديگر آنست كه منظور از «شاهد» حضرت محمد- 6- است، و همين معنى در روايتى از امام حسين 7 روايت شده و ابن زيد و جبائى نيز اين قول را اختيار كرده‌اند.

و برخى گويند: منظور از «شاهد» زبان اوست كه قرآن را بزبان خود ميخواند و اين قولى است كه از محمد بن حنفية و حسن و قتاده نقل شده.

و در روايتى كه از امام باقر و حضرت رضا 8 نقل شده فرموده‌اند: «شاهد» على بن ابى طالب 7 است كه بر صدق گفتار پيغمبر- 6- گواهى دهد، و همين معنى را طبرى نيز بسند خود از جابر بن عبد اللَّه از على 7 روايت كرده است.

و مجاهد گفته: «شاهد» آن فرشته‌اى است كه آن را حفظ كند و پا بر جا سازد.

و ابو مسلم گفته:(بَيِّنَةٍ مِنْ رَبِّهِ) همان حجت و دليل عقلى است و اينكه خداى تعالى آن را بخود منسوب داشته بخاطر آن است كه دليلهاى عقلى و شرعى را او منصوب دارد، و منظور از «شاهد» كه دنبال آن آيد و بدرستى آن گواهى دهد همان قرآن كريم است.