[سوره التوبة (9): آيات 19 تا 22]

(أَ جَعَلْتُمْ سِقايَةَ الْحاجِّ وَ عِمارَةَ الْمَسْجِدِ الْحَرامِ كَمَنْ آمَنَ بِاللَّهِ وَ الْيَوْمِ الْآخِرِ وَ جاهَدَ فِي سَبِيلِ اللَّهِ لا يَسْتَوُونَ عِنْدَ اللَّهِ وَ اللَّهُ لا يَهْدِي الْقَوْمَ الظَّالِمِينَ (19) الَّذِينَ آمَنُوا وَ هاجَرُوا وَ جاهَدُوا فِي سَبِيلِ اللَّهِ بِأَمْوالِهِمْ وَ أَنْفُسِهِمْ أَعْظَمُ دَرَجَةً عِنْدَ اللَّهِ وَ أُولئِكَ هُمُ الْفائِزُونَ (20) يُبَشِّرُهُمْ رَبُّهُمْ بِرَحْمَةٍ مِنْهُ وَ رِضْوانٍ وَ جَنَّاتٍ لَهُمْ فِيها نَعِيمٌ مُقِيمٌ (21) خالِدِينَ فِيها أَبَداً إِنَّ اللَّهَ عِنْدَهُ أَجْرٌ عَظِيمٌ (22))

ترجمه:

آيا (منصب) سقايت (و آب دادن) حاجيان و تعمير مسجد حرام را با (مقام) آن كس كه بخدا و روز قيامت ايمان آورده و در راه خدا جهاد كرده يكسان كرده‌ايد؟

آنها نزد خدا يكسان نيستند، و خدا مردمان ستمكار را هدايت نميكند (19) آن كسانى كه ايمان آورده و هجرت كردند و بمال و جان خود در راه خدا جهاد كرده‌اند در درجه (و مقام) برترند (و رتبه والاترى) نزد خدا (دارند) و آنها بخصوص كاميابان هستند (20) پروردگارشان آنها را برحمت و خوشنودى خويش و (هم) ببهشتهايى كه در آنها نعمتهاى جاودانى است نويد و مژده دهد (21) كه براى هميشه در آن جاويدانند، براستى كه نزد خدا (براى كردار نيك) پاداشى بس بزرگ است (22).