ناپايدار است.

و از ابى سعيد خدرى و حسن روايت شده كه گفته‌اند: منظور از «فضل خدا» در اين آيه: قرآن است، ولى منظور از «رحمت» دين اسلام ميباشد.

و انس از رسول خدا- 6- روايت كرده كه آن حضرت فرمود:

هر كه را خداوند بدين اسلام هدايت فرمود، و قرآن را بوى تعليم كرد و با اينحال از فقر و ندارى شكوه و شكايت كند خداى تعالى فقر و ندارى را تا روز قيامت در ميان دو چشم او ثبت فرمايد (و او را فقير و بينوا سازد)[1] و سپس دنبال اين سخن همين آيه را تلاوت فرمود.

و از قتاده و مجاهد و ديگران نقل شده كه گفته‌اند: «فضل خدا» اسلام است، و «رحمت او» قرآن.

و امام باقر 7 فرمود: «فضل خدا» رسول خدا- 6- است، و «رحمت او» على بن ابى طالب ميباشد.

و همين تفسير را كلبى از أبى صالح از ابن عباس روايت كرده است.

[1]- منظور اين است كه با داشتن نعمت اسلام و قرآن ديگر فقير نيست و بزرگترين ثروت را داراست.