بيان آيه 172 تا 174

قرائت‌

ذريتهم: كوفيان بصورت مفرد و ديگران بصورت جمع خوانده‌اند. ابو على گويد: كلمه «ذرية» گاهى مفرد و گاهى جمع استعمال مى‌شود. جمع، مثل «و كنا ذرية من بعدهم (اعراف 7) مفرد، مثل‌(رَبِّ هَبْ لِي مِنْ لَدُنْكَ ذُرِّيَّةً طَيِّبَةً) (ال عمران 3) كسانى كه جمع بسته‌اند، «ذرية» را مفرد حساب كرده‌اند.

ان تقولوا، او تقولوا: ابو عمر هر دو را بياء و ديگران هر دو را به تاء خوانده‌اند. قرائت ابو عمر بخاطر اين است كه ضمير به «بنى آدم» بازگردد و قرائت ديگران براى اين است كه مانند «ا لست بربكم» باشد.

اعراب‌

(مِنْ ظُهُورِهِمْ‌): بدل از «بنى آدم».

(أَنْ تَقُولُوا): بتقدير «كراهة ان تقولوا» يا «لئلا تقولوا».

مقصود

اكنون در پيرامون پيمانهايى كه با عقول مردم بسته است گفتگو مى‌كند. قبلا هم در باره پيمانهايى كه در كتب آسمانى هست گفتگو كرد، تا ميان دلائل سمعى و عقلى جمع و اقامه حجت، كامل گردد. مى‌فرمايد،( وَ إِذْ أَخَذَ رَبُّكَ مِنْ بَنِي آدَمَ مِنْ ظُهُورِهِمْ ذُرِّيَّتَهُمْ وَ أَشْهَدَهُمْ عَلى‌ أَنْفُسِهِمْ أَ لَسْتُ بِرَبِّكُمْ قالُوا بَلى‌): به آنها بگو كه خداوند از پشت بنى آدم، ذريه ايشان را بيرون آورد و آنها را بر خويشتن گواه گرفت و گفت: من خداى شما نيستم؟ گفتند:

بله. هستى.

علماى سنى و شيعه، در باره معناى اين آيه و اين بيرون آوردن و شهادت‌