يا بقول بعضى، كسى از ديگرى حق واجبى را مربوط به خدا يا مردم كه بر عهده دارد اداء نميكند مطابق آيه كريمه:(وَ اخْشَوْا يَوْماً لا يَجْزِي والِدٌ عَنْ وَلَدِهِ وَ لا مَوْلُودٌ هُوَ جازٍ عَنْ والِدِهِ شَيْئاً)[1] (از روزى بيمناك باشيد كه پدر براى پسر خويش كارى نسازد و فرزند به هيچ وجه كارساز پدر خود نشود).

(وَ لا يُقْبَلُ مِنْها شَفاعَةٌ ...)- مفسران ميگويند حكم اين آيه (كه شفاعت پذيرفته نميشود) مخصوص يهود است كه ميگفتند چون ما فرزندان پيامبران هستيم پدرانمان از ما دستگيرى خواهند نمود.

خداوند با اين آيات، آنان را نااميد كرده است و اگر چه بيان، كلى است ولى مقصود ابطال عقيده يهود است نه ردّ شفاعت بطور كلى زيرا اصل شفاعت رسول اكرم، امرى است مسلّم و غير قابل إنكار بين همه مسلمانان و اگر اختلافى وجود دارد در خصوصيات و كيفيّت آن ميباشد.

ما معتقديم شفاعت آن حضرت در ردّ ضررها و نجات دادن از عذاب است نسبت بمسلمانانى كه گناه كرده‌اند ولى نه بآن حدّ و درجه كه از شفاعت محروم شوند.

ولى معتزله ميگويند: شفاعت در زياد كردن منافع و پاداش نيكوكاران و توبه كنندگان است نه گناهكاران.

و نيز بعقيده ما اين شفاعت همانطور كه براى رسول اكرم است براى ياران برگزيده آن حضرت و ائمه اطهار : و مؤمنين و صلحاء نيز ميباشد و خداوند بدست آنان بسيارى از گناهكاران را نجات خواهد داد.

مؤيّد عقيده ما روايتى است از رسول اكرم كه مورد قبول همه ميباشد و آن حضرت فرمود من شفاعتم را براى مرتكبان گناهان كبيره ذخيره كرده‌ام‌[2].

باز از آن حضرت نقل شده است كه فرمود: من در روز قيامت شفاعت ميكنم و قبول ميشود و على شفاعت ميكند و قبول ميشود و اهل بيت من شفاعت ميكنند و قبول‌

[1] آيه 33 از سوره لقمان

[2]« ادخرت شفاعتى لاهل الكبائر»