هم از آنها استفاده مادّى و نفع دنيايى ببريد و هم وجود آنها را نشانه و دليل براى شناسايى خداوند بدانيد.

(هُوَ الَّذِي خَلَقَ لَكُمْ ما فِي الْأَرْضِ جَمِيعاً) و سپس به خلقت آسمان پرداخت و هفت آسمان بر فراز يكديگر برافراشت.

(ثُمَّ اسْتَوى‌ إِلَى السَّماءِ فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ)

در معناى استوى چهار قول بيان شده است.

1- قصد و اراده‌

يعنى پس از خلقت زمين قصد و تدبيرش متوجه آفرينش آسمانها شد.

2- استيلاءِ و تسلط

يعنى تسلّط و استيلاى توأم با قهر و قدرت، همانطور كه آيه‌(لَمَّا بَلَغَ أَشُدَّهُ وَ اسْتَوى‌)[1] (و چون بقوت رسيد و كامل شد) كه منظور تسلّط و غلبه عقل، بر هوى است.

3- بازگشت بسوى خدا

منظور اين كه امر و فرمان خدا كه از آسمان و مقام عالى ربوبى نازل شده بود پس از انجام كار بسوى او بازگرديد كه كنايه از تمام شدن خلقت زمين است.

4- روى آوردن‌

يعنى اقبال و روى آوردن بسوى آسمان.

(فَسَوَّاهُنَّ سَبْعَ سَماواتٍ) تسويه نيز بمعناى استواء و تساوى بين دو چيز را ميگويند و علت جمع آوردن ضمير در «سوّاهن» آن است كه چون سماء جنس است لذا در جمع و مفرد بكار ميرود.

برخى كلمه «سماء» را جمع از «سماوه» يا از «سمائه» دانسته كه ميتوان بصورت مؤنّث يا مذكر بكار برد مانند هر جمعى كه فرق بين آن و مفردش با «هاء» است كه در آخر مفرد مى‌آيد مانند نخل و نخله و بقر و بقره و در مؤنّث و مذكر

[1] آيه 14 از سوره قصص( 28)