آقاى طيّب كه مسئوليت برگزارى مراسم سخنرانى‌ها را در تهران بر عهده داشت، نه فقط به انقلابيون پيوست، بلكه به نوعى برابر انجمن هم قرار گرفتند.

دستۀ دوم در برابر انقلاب بى‌تفاوت ماندند. و دستۀ سوم، به انتقاد از آن پرداخته به صف مخالفان-از نوع ديندار-پيوستند.

انجمن، چند ماه پيش از انقلاب، يعنى در شهريور 57 مواضع خود را در ارتباط با سياست تغيير داده، شروع به همراهى با انقلاب كرد. پس از انقلاب از سوى برخى از رهبران انقلابى، انجمن به عنوان يك عنصر خطرناك معرفى شده و براى جلوگيرى از نفوذ آن در مراكز، تبليغات گستردهى بر ضد آنان آغاز شد. اين اعتراضات كه غالبا در پوشش دفاع از انقلاب صورت مى‌گرفت، به مرور به حذف شمار زيادى از چهره‌هاى مذهبى با سابقه منجر شد. طبعا برخى از سوابق برخوردهاى منفى رهبران انجمن با جريان انقلاب به عنوان يك تجربه براى موضع‌گيرى بر ضد آنان مورد استفاده قرار گرفت؛ براى نمونه امام خمينى كه روزگارى آقاى حلبى را تأييد مى‌كرد، در سال‌هاى پيش از انقلاب به تدريج به حركت انجمن بدبين شده و حمايت خود را قطع كرد. [1]

با اين‌همه، جهت‌گيرى انجمن پس از انقلاب به تدريج به سمت هوادارى از آن پيش مى‌رفت. آقاى حلبى از مشهد كانديداى مجلس خبرگان قانون اساسى شد و 307374 رأى آورد؛ اما برگزيده نشد. نوع هوادارى انجمن از نشريّه انتظار كه انجمن پس از پيروزى انقلاب آن را انتشار مى‌داد، به دست مى‌آمد؛ اما مخالفت با آن، در سال شصت اوج گرفت و برخى از جريان‌هاى افراطى درون انقلاب، به ويژه نيروهاى سازمان مجاهدين انقلاب با هرنيّتى كه بود، درست در وقتى كه امكان بهره‌گيرى از بيشتر از نيروهاى مذهبى مى‌رفت، يك جبهۀ داخلى بر ضد نيروهاى متهم به وابستگى به انجمن گشوده و دشوارى‌هايى را پديد آوردند.

برخى از اين نيروهاى چپ افراطى كه آن زمان در محور اين فعاليت قرار داشتند، بعدها به فرو غلطيدن به دامن تفريط از آن اقدام‌ها اظهار پشيمانى كردند؛ از آن جمله انتشار كتابى با عنوان «در شناخت حزب قاعدين» از