اى ابليس! چه چيز مانع تو از سجده كردن بر مخلوقى كه با قدرت خود او را آفريدم گرديد؟ آيا تكبر كردى. يا از برترين‌ها بودى؟ گفت:

من از او بهترم! مرا از آتش آفريده‌اى و او را از گل! فرمود: از آسمان‌ها [و از صفوف فرشتگان]خارج شو كه تو رانده درگاه منى! و به طور مسلم نفرين من بر تو تا روز قيامت خواهد بود. عرض كرد: پروردگار من! مرا تا روزى كه انسان‌ها برانگيخته مى‌شوند، مهلت ده. فرمود تو از مهلت‌داده‌شدگانى؛ ولى تا روز و زمان معينى.

مفسّران، در اين‌كه منظور از يَوْمِ الْوَقْتِ الْمَعْلُومِ ؛ چه روزى است، گمانه‌هاى پرشمارى ارائه كرده‌اند؛ برخى آن را پايان اين جهان مى‌دانند؛ چرا كه در آن‌روز همه موجودات زنده مى‌ميرند، و فقط ذات خداوند سبحانه و تعالى مى‌ماند. [2]گروهى احتمال داده‌اند منظور از آن، روز قيامت است؛ ولى اين احتمال، نه با ظاهر آيات مورد بحث مى‌سازد كه لحن آن نشان مى‌دهد با تمام خواسته او موافقت نشد و نه با آيات ديگر قرآن كه از مرگ عموم زندگان در پايان اين جهان خبر مى‌دهد. اين احتمال نيز وجود دارد كه آيه يادشده، به زمانى اشاره باشد كه هيچ‌كس جز خدا نمى‌داند. [3]

آنچه اين عبارت را در بحث مهدويّت وارد كرده؛ برخى روايات