است كه «يوم الوقت المعلوم» را دوران ظهور حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف دانسته است. از وهب بن جميع-آزادشدۀ اسحاق بن عمار-نقل شده است كه گفت: از حضرت صادق عليه السّلام دربارۀ اين گفتۀ ابليس پرسيدم كه:

«پروردگارا! پس مرا تا روزى كه خلايق برانگيخته شوند، مهلت ده» خداوند سبحانه و تعالى فرمود: «البته تو از مهلت داده‌شدگانى تا به روز و هنگام معيّن و معلوم» -آن‌چه روزى خواهد بود؟ فرمود:

وقت معلوم، روز قيام قائم آل محمد است. هرگاه خداوند سبحانه و تعالى او را برانگيزد، آن‌گاه كه در مسجد كوفه است ابليس نزد وى مى‌آيد؛ در حالى كه بر زانوانش راه مى‌رود و مى‌گويد:

«اى واى از اين روزگار!» آن‌گاه از پيشانى‌اش او را مى‌گيرد و گردنش را مى‌زند. آن هنگام، روز وقت معلوم است كه مدت او به پايان مى‌رسد.» [1]

البته در برخى روايات، هلاكت او را به دست پيامبر خاتم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم بر صخره‌اى در بيت المقدس ذكر كرده‌اند. [2]

بعيد نيست مقصود از روايت، اين باشد كه با روشن شدن حقايق در عصر ظهور و رشد بسيار بالاى عقلانى انسان‌ها در آن عصر، ديگر مجالى براى اغواى شيطان باقى نخواهد ماند و عملا خلع سلاح و نابود مى‌شود و اين، پايان مهلت او است. [3]

پنهان نماند احتمال‌هاى ديگرى در بيان مفسران آمده است كه لكن همين اختصار در اين‌جا كافى به نظر مى‌رسد.