و آرزوهاى ما است و در اندوه و شادى ما شريك است. . . در احاديث نيز، پيوسته به انتظار فرج و درخواست ظهور مهدى، سفارش شده است، تا مؤمنان همواره چشم به راه او باشند.

اين تشويق، تحقّق همان همبستگى روحى و وابستگى وجدانى منتظران ظهور و رهبرشان است. اين همبستگى و پيوند پديد نمى‌آيد، مگر اين‌كه مهدى را هم‌اكنون انسانى تجسم يافته بشماريم. تجسّم يافتن مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف تحرك تازه‌اى به «فكر انتظار منجى» مى‌بخشد و آن را از توانايى و آفرينندگى بيشترى برخوردار مى‌كند.

گذشته از آن، در انسانى كه به طرد ستم‌ها پرداخته و رهبر منتظر خود را نيز هم درد، هم رنج، همسان و وابسته به خويش احساس مى‌كند و نوعى مقاومت و شكيبايى برابر دردهايى كه در اثر محروميت به او رسيده است، ايجاد مى‌شود. [1]

يكى از دانشمندان معاصر نيز بحث «مهدى نوعى» را بر اساس ديدگاه صوفيه چنين شرح كرده است:

صوفيه اعتقاد به ولايت عامه و مهدويت نوعيه دارند و اوليا را منحصر به دوازده امام نمى‌دانند. امروز هم بيشتر عقيده دارند كه پير آن‌ها در زمان خود، ولىّ است و هرقطبى، منصب ولايت دارد. كسانى امثال بايزيد بسطامى، منصور حلاج، محى الدين عربى، احمد غزالى و جنيد بغدادى را «ولىّ» مى‌دانند.

. . . عجب است كه صوفيان شيعه با اين عقيده كه مخالف اساس معتقدات شيعه است، باز دم از تشيّع و لاف محبت امام زمان عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف مى‌زنند و ساير شيعيان و علماى ربانى را اهل ظاهر و قشرى و خود را با انكار ضمنى ولىّ اللّه المطلق و مهدى موعود جهان كه بعد از امام عسكرى عليه السّلام جز او ولىّ و قطب و امامى نيست، اهل معنى و اهل لب و «اهل حق» مى‌دانند.

گويى مولوى نيز در مثنوى چنين ديدگاه ناروايى را مطرح مى‌كند: