عصر پيامبر اكرم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم انجام گرفت و مهدى به عنوان رهايى‌بخش، معرفى شد.

مهدى به مفهوم نوعى، فردى نامعيّن است كه در زمانى مناسب، زاده خواهد شد و جهان را پر از عدل‌وداد خواهد كرد. اين، از هيچ‌يك از روايات نقل شده از پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم و امامان عليهم السّلام قابل استفاده نيست.

از نظر منطق و برهان، «نوعى بودن مهدى» باطل و نادرست است؛ چرا كه نقض غرض مى‌شود. مقصود از قيام او، پركردن جهان از عدل‌وداد است؛ ولى نوعى بودن مهدى، جهان را از ظلم و ستم پر خواهد كرد. در اين صورت، هر قدرتمند دروغگويى، مى‌تواند ادعا كند مهدى است و به نام عدالت‌گسترى، به چپاول جهان بپردازد. در اين صورت وعده‌هاى قرآن و پيامبران، باطل و دروغ بوده يا وجود مهدى پس از ظهور، قابل انكار و ترديد خواهد بود؛ چون دليلى براى آن‌كه او مهدى موعود است، وجود ندارد. در تاريخ اسلام، ديده شده است مدعيان مهدويت، بسيار آمدند و رفتند؛ اما چه خون‌ها كه نريختند؛ چه ظلم‌ها و ستم‌ها كه نكردند؛ پس بايستى، مهدى، شخص معيّنى باشد كه شناختش براى مردم آسان باشد و اشتباهى در تشخيص او رخ ندهد.

نيز مهدى نوعى، با آموزه‌هاى اسلام منافات دارد؛ چون روايات متواترى وارد شده كه آن منجى موعود، شخصى معيّن و زنده است. از طرفى اين امر، مستلزم آن است كه سال‌ها زمين، خالى از حجّت باشد و اين هم بر خلاف اصول و مبانى اسلام است. با اين حال، مدعيان مهدويت، همگى از ميان مسلمانان برخاسته‌اند؛ كسانى كه از اصول و مبانى اسلام خبر نداشته‌اند يا حقيقت را به مسلمانان نگفته بودند. [1]

يكى از دانشمندان شيعه در اين باره نوشته است:

موضوع مهدى، نه انديشۀ چشم به راه نشستن كسى است كه بايد زاده شود و نه يك پيشگويى است كه بايد در انتظار مصداقش ماند؛ بلكه واقعيتى استوار و فردى مشخص است كه خود نيز، در انتظار رسيدن هنگام فعاليتش به سر مى‌برد. در ميان ما-با گوشت و خون خويش-زندگى مى‌كند؛ ما را مى‌بيند و ما نيز او را مى‌بينيم [اما نمى‌شناسيم]. در فضاى دردها، رنج‌ها