عنوان عمومى شامل مهدى عليه السّلام و موضوعات مرتبط با آن حضرت

مهدويت از لحاظ لغوى، مصدر جعلى يا ساختگى است كه پس از افزودن تاى تأنيث به اسمى كه ياى نسبت به آن اضافه شده است، ساخته مى‌شود. اسم اصلى كه مى- تواند اسم فاعل، اسم مفعول يا هر اسم ديگرى باشد در معناى مصدر ساختگى، اثرگذار است و معناى مصدرى آن را به سوى خود معطوف مى‌كند؛ بنابراين مهدويت از لحاظ لغوى، به معناى مهدى بودن است و چون مهدى اسم مفعول است و معناى هدايت شده را مى‌دهد، مهدويت به معناى رهيافته بودن خواهد بود.

امروزه اصطلاح مهدويت-با توجه به كاربردهاى آن در سخنرانى‌ها، مقاله‌ها، كتاب‌ها، نشريه‌ها و مانند آن -براى اشاره به آموزه‌ها و بحث‌هايى در نظر گرفته مى‌شود كه به گونه‌اى با حضرت مهدى عليه السّلام ارتباط دارد.

لفظ مهدى مفهوم عامى دارد و به كار بردن آن به هرفردى كه خدا او را هدايت كرده باشد، جايز است. با اين مفهوم، همۀ پيامبران و اوصيا عليهم السّلام مهدى هستند. حتى به كار بردن اين واژه دربارۀ افراد ديگرى كه در مكتب آن بزرگواران تربيت و هدايت يافته‌اند، جايز است. با اين حال، روشن است مقصود از مهدى كه بر زبان مبارك حضرت رسول صلّى اللّه عليه و اله و سلّم جارى شده، يك عنوان خاص و لقب شخصى معيّن و عزيز است. پيامبر صلّى اللّه عليه و اله و سلّم به ظهور او بشارت داده و مسلمانان را فراخوانده است كه در رديف منتظران ظهور او باشند.

بر اساس اخبار معتبر، مهدى لقب موعود آخر الزمان است كه حتى تبار و اوصاف او در احاديث معتبر مورد اشاره قرار گرفته است. اين ويژگى‌ها بر هيچ كس، جز امام دوازدهم فرزند امام حسن عسكرى عليه السّلام قابل تطبيق نيست.

لقب مهدى به اين معنا (مورد هدايت خدا و احياگر اسلام و پركنندۀ جهان از عدل‌وداد و. . .) نخستين بار در بارۀ آن حضرت به كار رفت و اين، در