مؤمنان بايد وظيفۀ خويش را انجام دهند و تكليف الهى اهل ايمان را- بى آن‌كه در نتيجه بينديشند-به جاى آورند؛ زيرا نتيجه ندادن و توفيق نيافتن سبب سقوط تكليف نمى‌شود.

نيز ن. ك: ظهور، سيصد و سيزده، ياران حضرت مهدى عليه السّلام.

از القاب حضرت مهدى عليه السّلام

يكى از القاب حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف «شريد» ، به معناى آواره است. از آن‌جا كه آن بزرگوار در دوران غيبت، منزلى معين، خاص و هميشگى ندارد، به اين لقب خوانده شده است.

اصبغ بن نباته گويد: از امير مؤمنان عليه السّلام شنيدم كه مى‌فرمود:

صاحب اين امر، شريد [-آواره]، طريد [-رانده]، فريد [-تك]و وحيد [-تنها]است. [1]

پيروان يكى از مدعيان بابيت امام مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف

شريعيه از غاليان شيعه و پيرو مردى به نام ابو محمد، حسن شريعى بودند. او مى‌گفت: خداى تعالى در كالبد پنج تن داخل شده كه عبارتند از: رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم، على عليه السّلام، فاطمه عليها السّلام، حسن و حسين عليهما السّلام.

شريعيه مى‌پندارند اين پنج تن خدايانند و اضدادى دارند؛ اما دربارۀ آن اضداد اختلاف كرده‌اند؛ برخى آن پنج ضد را نيكو مى‌شمارند؛ زيرا برترى و ارزش كسانى كه خداى در آن حلول كرده است، جز به آن اضداد شناخته نشود. عده‌اى گويند:

آن ضدها زشت و نكوهيده‌اند.

شريعى خودش نيز ادعاى حلول مى‌كرد و بعد از او مردى از پيروانش به نام نمير، پنداشت كه خدا در كالبد او در آمده است.

ابو محمد حسن شريعى از صحابه امام على نقى عليه السّلام و امام حسن عسكرى عليه السّلام و نخستين كسى بود كه بعد از شهادت امام يازدهم، ادعاى بابيّت كرد و به الحاد و كفر منسوب شد. [2]وى در حالى كه هيچ‌گونه