2. وجود رهبر و هدايتگرى بزرگ، شايسته و معصوم كه از سوى خداوند سبحانه و تعالى منصوب شده است.

3. وجود گروهى از انسان‌هاى پاكدل و فداكار كه در اوج تقوا به سر مى‌برند و براى دفاع همه‌جانبه از برنامۀ امام معصوم عليه السّلام آمادگى دارند.

بى‌ترديد، براى پديد آمدن ظهور، بايد اين شرايط محقق شود. وحى و روايات متواتر و قطعى بر تحقق يافتن شرطهاى اوّل و دوم گواهى مى‌دهد.

شرط نخست با بعثت پيامبر خاتم صلّى اللّه عليه و اله و سلّم محقق شد. شرط دوم نيز با تولد فرزند امام عسكرى عليه السّلام در سال 255 ق تحقق يافت. آنچه تاكنون به وقوع نپيوسته، شرط سوم است. براى تحقق اين شرط بايد تلاش كرد و در جهت تربيت نفوس خويش و ديگران كوشيد.

البته افزون بر شرطهاى يادشده، احتمال وجود پاره‌اى شرايط ديگر نيز قوى مى‌نمايد. بى‌ترديد بايد همه آن شرايط واقع شود تا زمينۀ ظهور به طور كامل فراهم آيد. براى تسريع در تحقق اين شرايط و رخ نمودن روزگار آرمانى ظهور، دعا و تضرّع در درگاه احديّت بسيار سودمند است.

معصومان عليهم السّلام مؤمنان را به دعا در اين‌باره فرمان داده‌اند.

ناگفته نماند، گاهى امورى چون وضعيت اسفبار و آكنده از ستم جهان نيز از شرايط ظهور شمرده مى‌شود.

ممكن است گروهى چنان پندارند كه بايد در جهت تحقّق اين شرط كوشيد و به ترويج فساد دست يازيد تا پرده‌هاى غيبت سريع‌تر كنار رود و ظهور امام عصر عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف واقع شود. در نادرستى اين پندار ترديد نيست؛ زيرا:

1. بسيارى از اين پديده‌ها كه ممكن است از شرايط تلقى شوند، در شمار نشانه‌هاى ظهور جاى دارند و ظهور، بر آن‌ها متوقف نيست.

2. شرط ظهور بودن ستم فراگير، قابل تأمل مى‌نمايد و مى‌توان اين پديده را از نشانه‌هاى ظهور به شمار آورد حتى اگر آن از شرايط ظهور باشد، در شمار شرايط به معناى مصطلح نمى‌گنجد؛ زيرا ارتباط آن با ظهور، از نوع ارتباط سبب و مسبب نيست. افزون بر اين، حتى اگر ستم فراگير «شرط اصطلاحى ظهور» به شمار آيد؛ در همگونى آن با ديگر شرطها و لزوم تلاش براى تحقق آن ترديد وجود دارد؛ زيرا شرط قهرى و تكوينى است؛ يعنى، جهان به رغم تلاش مؤمنان دلسوز، به سمت ستم فراگير پيش مى‌رود.