شايستگى براى جايگاه نيابت نداشت، چنين ادعا مى‌كرد. به علاوه بر خداى تعالى دروغ بست و امورى به امامان عليهم السّلام نسبت داد كه در شأن آنان نبود و آن بزرگواران از آن امور و نسبت‌ها بيزار بودند. توقيعى از سوى حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف در لعن او به دست نائب سوم شرف صدور يافت. [1]

شعبان نام ماه هشتم از ماه‌هاى قمرى است كه پس از ماه رجب و پيش از ماه رمضان قرار دارد. به اين دليل كه داراى عظمت فراوانى است، از آن به «شعبان المعظم» ياد شده و در روايات فراوانى از معصومان عليهم السّلام از آن به بزرگى نام برده شده است. [2]

مناسبت‌هاى فرخنده‌اى در اين ماه وجود دارد كه بر عظمت آن افزوده است؛ مانند ولادت با سعادت حضرت حسين بن على عليهما السّلام در روز سوم اين ماه، ولادت حضرت ابو الفضل عباس عليه السّلام در روز چهارم آن.

روز پنجم اين ماه نيز پيشواى چهارم شيعيان پاى به جهان گذاشته و طبق نقلى على اكبر فرزند امام حسين عليه السّلام در روز يازدهم اين ماه ديده به جهان گشوده است.

آنچه جلوۀ اين ماه بزرگ را دو چندان كرده است ولادت آخرين خورشيد آسمان امامت حضرت مهدى عليه السّلام است.

بسيارى از دانشمندان اهل سنت و همۀ عالمان اماميه، شب نيمۀ شعبان را وقت ولادت منجى موعود در آخر الزمان ثبت كرده‌اند. ايشان بر اين باورند در سحرگاه نيمۀ ماه شعبان، آخرين خورشيد آسمان ولايت طلوع كرده و عظمت و جلالت خاصى به اين ماه بخشيده است.

شب نيمۀ ماه شعبان «ليلة البرات» نيز ناميده شده است؛ چرا كه در آن شب برات آزادى از آتش به اهل طاعت و بندگى عطا مى‌شود. [3]

نيز ن. ك: نيمۀ شعبان، ولادت حضرت مهدى عليه السّلام، حكيمه خاتون.