فرزند پيغمبر! دستت را بده تا با شما بيعت كنيم.» حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف دستش را دراز مى‌كند و سيد حسنى و اصحابش بيعت مى‌كنند. [1]

امام صادق عليه السّلام فرجام كار وى را اين‌گونه فرموده است:

. . . و آن‌گاه كه [سيّد]حسنى خروج خود را آغاز مى‌كند، اهل مكه بر او هجوم آورده، او را به قتل مى‌رسانند و سر او را بريده، براى شامى مى‌فرستند. در اين هنگام، صاحب الامر ظهور خواهد كرد. . . . [2]

نعمانى نيز مى‌نويسد: يعقوب سراج گويد: به امام صادق عليه السّلام عرض كردم:

«فرج شيعيان شما كى خواهد بود؟» پس فرمود: «آن‌گاه كه فرزندان عباس به اختلاف پردازند و حكومت ايشان سست شود. [راوى]حديث ياد شده را عينا ذكر كرده تا رسيده است به ذكر جنگ‌افزارها و افزوده است:

تا اين‌كه بر فراز مكه فرود آيد و شمشير را از نيامش بيرون مى‌كشد، و زره را مى‌پوشد و پرچم و برد را باز مى‌كند. عمامه را به سر مى‌گذارد و عصا را به دست مى‌گيرد و از خداوند سبحانه و تعالى دربارۀ ظهورش اجازه مى‌خواهد.

يكى از خادمان آن حضرت از آن موضوع آگاه مى‌شود و نزد حسنى آمده او را از خبر آگاه مى‌كند. حسنى در خروج، بر آن حضرت پيش‌دستى مى‌كند؛ پس مردم مكه بر او شوريده و او را به قتل مى‌رسانند و سرش را به نزد شامى مى‌فرستند. در اين هنگام، صاحب اين امر ظهور مى‌كند و مردم با او بيعت كرده، از او پيروى مى‌كنند. . . . [3]

برخى، از اين دو روايت استفاده كرده‌اند كه «سيد حسنى» همان نفس زكيّه است.

نيز ن. ك: نشانه‌هاى ظهور، ظهور، قتل نفس زكيه.

از رخدادهاى سال ظهور حضرت مهدى عليه السّلام

از نشانه‌هاى ظهور، خروج مردى