خروج سيد حسنى

از نشانه‌هاى قيام حضرت مهدى عليه السّلام

گفته شده است، از نشانه‌هاى ظهور خروج سيد حسنى از طرف ديلم است. دربارۀ شخصيت وى، در روايات سخنى نيامده است، ولى رواياتى كه سخن از خروج و كشته شدن او دارد تا حدودى به معرفى او پرداخته است. امام صادق عليه السّلام فرمود:

حسنى، آن جوانمرد خوشرويى كه از طرف ديلم خروج مى‌كند و با بيان فصيح فرياد مى‌زند: «اى آل احمد! اجابت كنيد دردمند پريشان‌حال را و آن‌كه از پيرامون ضريح (شايد مراد كعبه باشد) ندا مى‌كند» ؛ پس گنجينه‌هاى الهى در طالقان او را اجابت مى‌كنند. [آن‌ها]گنج‌هايى از طلا و نقره نيستند؛ بلكه مردانى‌اند همانند قطعه‌هاى آهن. بر اسب‌هاى چابك سوار شده و حربه‌هايى به دست مى‌گيرند. پيوسته ستمگران را مى‌كشند، تا اين‌كه وارد كوفه مى‌شوند؛ در حالى كه بيشتر جاهاى زمين از لوث وجود بى‌دينان پاك گشته، سيد حسنى آن‌جا را محل اقامت خود قرار مى‌دهد.

آن‌گاه خبر ظهور مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف به سيد حسنى و اصحابش مى‌رسد.

اصحاب به او مى‌گويند: «اى فرزند پيغمبر! اين كيست كه در قلمرو ما فرود آمده است؟» مى‌گويد: «برويم ببينيم او كيست.» در صورتى كه به خدا قسم سيد حسنى مى‌داند او مهدى عليه السّلام است و بدين سبب اين سخن را مى‌گويد كه به يارانش آن حضرت را بشناساند. پس سيد حسنى بيرون مى‌آيد تا اين‌كه به مهدى عليه السّلام مى‌رسد. آن‌گاه مى‌گويد:

«اگر تو مهدى آل محمد صلّى اللّه عليه و اله و سلّم هستى، پس عصاى جدّت پيامبر و انگشتر و جامه و زره آن حضرت كجا است؟ عمامه (سحاب) ، اسب، شتر، قاطر، الاغ و اسب اصيل رسول خدا و مصحف امير مؤمنان كجا است؟»

آن حضرت تمام اين‌ها را به او نشان مى‌دهد. آن‌گاه عصاى پيامبر را مى‌گيرد و در سنگ سختى مى‌كارد؛ بى‌درنگ برگ مى‌دهد.

منظورش از اين كار آن است كه بزرگوارى و فضيلت حضرت مهدى عجّل اللّه تعالى فرجه الشريف را به اصحاب خود بنماياند، تا با آن حضرت بيعت كنند.

سيد حسنى گويد: «اللّه اكبر! اى