به ياد قوم خود بياورى. به طور مسلم، همۀ روزها، ايام خداوند است؛ همان‌گونه كه همۀ مكان‌ها متعلق به خدا است. اگر مكان خاصى به نام بيت اللّه (خانه خدا) ناميده شد، دليل بر ويژگى آن است. همچنين عنوان «ايّام اللّه» اشاره به روزهاى مخصوصى است كه امتياز و روشنايى و درخشش فوق العاده‌اى دارد. به همين سبب مفسران، در تفسير آن، احتمالات مختلفى داده‌اند؛ برخى گفته‌اند: اشاره به روزهاى پيروزى پيامبران پيشين و امت‌هاى راستين آنان و روزهايى است كه گونه‌هاى نعمت‌هاى الهى بر اثر شايستگى‌ها شامل حال آن‌ها است. عده‌اى گفته‌اند: اشاره به روزهايى است كه خداوند سبحانه و تعالى اقوام سركش را به زنجير عذاب مى‌كشيد و طاغوت‌ها را با يك فرمان درو مى‌كرد؛ گروهى نيز به هر دو قسمت اشاره كرده‌اند؛ اما اصولا نمى‌توان اين تعبير گويا و رسا را محدود ساخت. «ايّام اللّه» ، تمام روزهايى است كه داراى عظمتى در تاريخ زندگى بشر است. هر روز كه يكى از فرمان‌هاى خدا در آن چنان درخشيده كه بقيه امور را تحت الشعاع خود قرار داده، از ايّام اللّه است.

هرروز كه فصل تازه‌اى در زندگى انسان‌ها گشوده و درس عبرتى به آن‌ها داده شده است و ظهور و قيام پيامبرى در آن بوده يا طاغوت و فرعون گردن‌كشى در آن به قعر دره نيستى فرستاده شده، و خلاصه هرروز كه حق و عدالتى برپا شده و ظلم و بدعتى خاموش گشته است، همه آن‌ها از ايّام اللّه است. [1]

در رواياتى كه از امامان معصوم عليهم السّلام به ما رسيده، «ايام اللّه» به روزهاى گوناگونى تفسير شده است؛ امام باقر عليه السّلام فرموده است:

ايّام اللّه سه روز است؛ روزى كه حضرت قائم عليه السّلام قيام خواهد كرد و روز بازگشت برخى از مردگان و روز رستاخيز. [2]

روشن است كه اين‌گونه احاديث دليل بر انحصار نيست؛ بلكه بيان قسمتى از مصداق‌هاى روشن است.

نيز ن. ك: قيام، ظهور، رجعت.