اهل كتاب در عصر ظهور-دين در
عصر ظهور
ايام اللّه

روزهاى بزرگ تاريخى، هنگام پيدايش رحمت‌ها يا بلاهاى ويژه

ايام جمع يوم، به معناى روز است و براى بزرگداشت حوادثى كه در روزهايى خاص رخ داده است-اعم از نعمت‌ها و بلاهاى الهى-ايام ظهور آن‌ها به خدا نسبت داده مى‌شود. اين واژۀ تركيبى فقط دو بار در قرآن كريم به صراحت آمده است:

1. خداوند، پس از آنكه يكى از وظايف حضرت موسى عليه السّلام را خارج كردن قوم خود از تاريكى به روشنايى مى‌شناساند به يكى ديگر از مأموريت‌هاى مهم آن حضرت، يعنى يادآورى روزهاى خدا (ايام اللّه) به قوم خود اشاره كرده است:

در حقيقت، موسى را با آيات خود فرستاديم [و به او فرموديم]كه قوم خود را از تاريكى‌ها به سوى روشنايى بيرون آور، و روزهاى خدا را به آنان يادآورى كن كه قطعا در اين [يادآورى]، براى هرشكيباى سپاسگزارى عبرت‌هاست.

2. پروردگار، در خطابى به رسول خدا صلّى اللّه عليه و اله و سلّم به روش برخورد مؤمنان با كافران اشاره كرده و از آن‌ها مى‌خواهد از كسانى كه روزهاى سخت و ناگوار خدا (ايام اللّه) را باور ندارند، درگذرند، تا خداوند خود سزاى كردار بد ايشان را بدهد:

به كسانى كه ايمان آورده‌اند، بگو تا از كسانى كه به روزهاى [پيروزى]خدا اميد ندارند درگذرند، تا [خدا هر] گروهى را به [سبب]آنچه مرتكب مى‌شده‌اند، به مجازات رساند.

خداوند سبحانه و تعالى در آيۀ نخست، به يكى از مأموريت‌هاى بزرگ حضرت موسى عليه السّلام اشاره كرده، مى‌فرمايد: تو موظفى ايّام الهى و روزهاى خدا را