«اگر روزگار مرا به تأخير انداخت و مرا از ياريت محروم ساخت و با كسانى كه با تو به جنگ بر خاستند، نجنگيدم و در مقابل دشمنانت نايستادم، پس صبح و شام بر تو به جاى اشك خون گريه مى‌كنم، گريه‌اى از روى حسرت بر مصيبتى كه تو را فرا گرفت، تا روزى كه از درد مصيبت تو و غم و اندوهت بميرم....».

بنده هر چه بيشتر در اين عبارت تأمّل مى‌كنم، كمتر متوجه دلالت آن بر جواز لطم و يا هر گونه عمل نامتعارفى؛ مانند قمه زنى و لخت شدن و بر سر و صورت كوبيدن و .... مى‌شوم.

بله اين عبارات دلالت بر شدت حزن و اندوه امام (ع) و آرزوى جانفشانى در مقابل سيد الشهداء را دارد. اين روايت (22) دلالت مى‌كند كه امام (ع) براى جدش ندبه و زارى مى‌كند، نوحه مى‌خواند و اشك مى‌ريزد. هيچ كدام از اين اعمال نامتعارف نيستند. اگر ما در مقاله قبلى گفته ايم كه عملى غير از گريه و زيارت توصيه نشده است، مقصود نفى اعمالى؛ مانند ندبه و نوحه نبوده است؛ زيرا اين اعمال مفروغٌ عنه بوده و از ملزومات گريه مى‌باشند. مقصود ما اين بود كه اهل بيت(ع) به اعمال متعارفى؛ مانند گريه و زيارت امر كرده‌اند، نه به اعمال نامتعارفى؛ مانند لطم و خدش و امثال آن.

فقره دوم:

«وَ أَسْرَعَ فَرَسُكَ شَارِداً إِلَى خِيَامِكَ قَاصِداً مُحَمْحِماً بَاكِياً فَلَمَّا رَأَيْنَ النِّسَاءُ جَوَادَكَ مَخْزِياً وَ نَظَرْنَ سَرْجَكَ عَلَيْهِ مَلْوِيّاً بَرَزْنَ مِنَ الْخُدُورِ نَاشِرَاتِ الشُّعُورِ عَلَى الْخُدُودِ لَاطِمَاتٍ لِلْوُجُوهِ سَافِراتٍ وَ بِالْعَوِيلِ دَاعِيَاتٍ وَ بَعْدَ الْعِزِّ مُذَلَّلَاتٍ وَ إِلَى مَصْرَعِكَ مِبَادِرَاتٍ وَ الشِّمْرُ جَالِسٌ عَلَى صَدْرِكَ ....؛

اسبت با سرعت سوى خيمه‌ها دويد، در حالى كه شيهه مى‌كشيد و گريه مى‌كرد. هنگامى‌كه زنان اسب تو را در آن حال پريشان يافتند و زين آن را عارى از تو ديدند، از خيمه‌ها بيرون ريختند در حالى كه موى خود را پريشان كرده، با دست بر صورت‌شان