آنچه كه در حوزه رواج داشت، درس فقه و اصول بود كه از بخشى از سنّت استفاده مى‌كرد، يعنى به رواياتى نظر داشت كه به فقه و اصول مربوط بود، و از ساير احاديث، قرآن كريم و حكمت خبرى نبود. به‌علاوه در حوزه اين ضرورت احساس مى‌گرديد كه غير از دروس رسمى كه مفاهيم را به فراگيران انتقال مى‌دهد، درس تربيت اخلاقى هم باشد كه در روح و روان و رفتار افراد تحول ايجاد كند. من وظيفه خود دانستم به اندازه‌اى كه برايم ميسّر است در رفع اين نواقص بكوشم لذا سه درس تفسير، اخلاق و حكمت را شروع كردم.

علامه افزود: بعد از مدتى درس اخلاق را تعطيل كردم تا مانع از برنامه‌هاى ديگرم نشود زيرا همانگونه كه پيش‌بينى مى‌شد موجب بروز برچسب‌هايى شد كه اگر ادامه مى‌يافت بر ساير فعاليت‌هاى علمى لطمه مى‌زد. اما در مورد درس تفسير مى‌دانستم كه مرا به بيسوادى متهم مى‌كنند، چون جوّ حاكم چنين بود كه اگر كسى به تفسير مى‌پرداخت نشانه اين بود كه بر علوم ديگر احاطه ندارد و اين شيوه علامت كم‌مايه بودن استاد به شمار مى‌رفت! من حدس مى‌زدم اين برچسب را به من خواهند زد ولى هرچه فكر كردم آنرا عذرى براى ترك تكليف ندانستم.

ولى در مورد درس فلسفه مى‌دانستم اتهاماتى در پى خواهد داشت، آن‌ها را نيز عذرى براى متوقف نمودن اين رشته از معارف اسلامى نديدم. اين‌كه فرموديد در آن زمان افرادى گزينش مى‌شدند تا برايشان حكمت بگويند با زمان كنونى تفاوت دارد زيرا در آن زمان شبهات اعتقادى در منابع و بحث‌هاى فلسفى عنوان مى‌گرديد و اهل نظر درصدد پاسخ‌گويى