آن‌ها برمى‌آمدند اما امروز شبهات اعتقادى و الحادى نقل قهوه‌خانه‌هاست و بين مردم منتشر شده است و چون به صورت عمومى و فراگير درآمده، ديگر نمى‌شود چند نفرى را انتخاب كرد و به آنان درس گفت و از اين راه به شبهه‌ها جواب داد. آن‌گونه تدريس با اين زمان و گسترش شبهه‌ها تناسبى ندارد و تربيت عده‌اى معدود گره‌گشا نخواهد بود. در خاتمه اين نظرى است كه من دارم و بر اساس آن واجب دانسته‌ام كه اين‌گونه درس‌ها را ادامه دهم و تداوم آن‌ها را براى خويش واجب شرعى مى‌دانم، با اين وجود اطاعت از شما (يعنى آيت‌الله بروجردى) و جلوگيرى از اختلاف را هم لازم مى‌دانم. اگر شما امر بفرماييد عذرى است مورد قبول در پيشگاه پروردگار متعال ولى اگر غير از اين است به آنچه به عنوان وظيفه خود تشخيص داده‌ام عمل خواهم كرد.

اين نامه را علامه براى آيت‌الله بروجردى ارسال نمود، ايشان بار ديگر پيشكارشان را فرستادند و به علاّمه پيغام دادند: هرچه تشخيص مى‌دهيد همان را عمل كنيد. در اين ميان چند روزى طول كشيد تا پاسخ مرحوم آيت‌الله بروجردى به دست علامه برسد و در اين مدت استاد، درس‌هاى خود را تعطيل كردند و براى ما كه در جريان امر نبوديم مايه شگفتى بود كه چرا درس‌ها تعطيل گرديده است، بعداً متوجه شديم ايشان به احترام فرمايش آيت‌الله بروجردى درس‌هاى خود را ادامه نداده‌اند و بعد از آن‌كه آن مرجع عالى‌قدر اجازه دادند مشغول تدريس شدند. اين رفتار مخلصانه و مؤدبانه علامه پشتوانه‌اى قوى گرديد تا ديگر به درس‌هاى ايشان اعتراضى نشود.