بخواهد شركت مى‌كند، اين موجب مى‌شود عده‌اى از شاگردان در برداشت از منابع فلسفى دچار شبهاتى شوند ولى پاسخ آن‌ها را نتوانند درك كنند. لذا اگر صلاح مى‌دانيد، درستان را محدود كنيد و به كسانى اجازه دهيد حضور يابند كه توانايى درك پاسخ شبهات را داشته باشند.

علامه مى‌افزايد: جوابى شفاهى به پيشكار آيت‌الله بروجردى، براى ايشان دادم ولى بيم آن را داشتم كه اين فرد نتواند مطلب را به درستى براى آقا بيان كند، از اين روى، نامه‌اى را براى آن مرجع بزرگ نگاشتم و حاصلش اين بود كه: وقتى به قم آمدم مطالعه‌اى در وضع موجود حوزه علميه اين شهر نمودم و در مورد نيازهاى اجتماعى فكر كردم و اين‌ها را با هم سنجيدم و ملاحظه كردم جامعه اسلامى نياز به اين دارد كه اسلام را با عنايت به منابع اصيل خود بشناسد و بتواند از معارف اسلامى دفاع كند كه وظيفه اصلى روحانيت هم در درجه اوّل همين است و شناخت اسلام به طورى كه بتواند از مواضع اسلامى صيانت نمايد، وظيفه مهمّى است و ما سه منبع داريم يكى كتاب خدا (قرآن)، دوّم سنت رسول اكرم(صلى الله عليه وآله) و ائمه هدى(عليهم السلام) و سوم هم عقل كه بايد به كمك آن اعتقادات اوليه را اثبات نمود و از آن‌ها دفاع كرد. براى كسانى كه به قرآن كريم و حديث اعتقادى ندارند، نمى‌شود معارف اسلامى را از راه نقل مورد استفاده قرار داد و لازم است شبهات، و سؤالات آنان را به كمك دليل‌هاى عقلى پاسخ داد. بنابراين بايد در حوزه، درسى داشته باشيم كه طلبه را آن‌چنان از لحاظ استدلال تقويت نمايد كه بتواند عقايد اسلامى را اثبات كند و از مواضع آيين اسلام به صورت منطقى و با دلايل عقل‌پسند دفاع كند.