نداشته باشد. امام با وجود نقد و نظر بر مرحوم ملاصدرا، از ميان آن سه نحله، مكتب او را تأييد مى‌كرد؛ از اين رو بايد بگوييم كه از پيروان فلسفه ملاصدرا بود، هرچند بر آن نيز، خرده‌ها مى‌گرفت.[1]

بزرگ‌ترين استاد حوزه

از سال 1331 هـ.ش. كه براى ادامه تحصيل[2] به قم آمدم، در درس حضرت امام كه آن هنگام در سه‌راه موزه، يعنى مسجد محمديه[3] برگزار مى‌شد، شركت كردم و درس ايشان را از تمام درس‌هاى خارج ديگر كه در حوزه گفته مى‌شد، بهتر يافتم؛ هم از لحاظ بيان كه بيانى بسيار رسا و شيوا داشت؛ هم از جهت تنظيم مطالب كه مطالب چگونه برداشت و از كجا شروع و به چه صورت ختم شود؛ و هم از نظر احاطه بر افكار ديگران و بررسى و نقادى آنان[4] درس ايشان، درس ايده‌آلى در نظرم آمد. بر آن شدم كه درس‌هاى آينده خود را در محضر ايشان ادامه دهم و ظرف علمى خويش را از اين بحر گهربار و چشمه فياض پر كنم. خدا را سپاس كه اين‌گونه هم شد.