كمال داشته كه خدا از او به عنوان «مؤمن نمونه» ياد مى‌كند. در ادامه مى‌فرمايد: ديگران را كه به او ايمان نياوردند، نابود كرديم؛ ثُمَّ أَغْرَقْنَا الآْخَرِين.

در ادامه آيه پيش‌گفته آمده است: وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لاَِبْراهِيمَ * إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْب سَلِيم. قصّه حضرت نوح(عليه السلام) گذشت. افرادى كه به ايشان ايمان آوردند، باقى ماندند؛ ولى دشمنان و مخالفانش نابود شدند. اين خط، جريان داشت تا آن‌كه ميان پيروان حضرت نوح(عليه السلام)شخصيت‌هاى برجسته‌اى پيدا شدند و راه او را ادامه دادند. قرآن مجيد ميان پيروان نوح، از جناب «ابراهيم(عليه السلام)» ياد مى‌كند: وَإِنَّ مِنْ شِيعَتِهِ لاَِبْراهِيم؛ از شيعيان او، ابراهيم(عليه السلام) بود؛ البته فاصله زمانى ميان جناب نوح و حضرت ابراهيم(عليهما السلام) خيلى زياد ـ شايد چند هزار سال ـ بود. با اين وصف، خدا مى‌فرمايد: ابراهيمى كه شيعه نوح بود، همان راه او را ادامه داد. فاصله زمانى مهم نيست؛ بلكه اشتراك در هدف، راه و برنامه مهم است. آنچه حضرت ابراهيم را به جناب نوح پيوند داد و يك خطّ نورانى را در تاريخ ترسيم و سلسله‌اى را پى‌ريزى كرد ـ كه حلقه‌هايش نوح و ابراهيم و انبياى ديگر بودند ـ هدف توحيدى ايشان بود؛ يعنى بندگان خدا را به سوى «او» بخوانند و ايمان را در دل‌هاى مردم زنده كنند؛ با زشتى‌ها و پليدى‌ها به مبارزه برخيزند و با جهالت‌ها، گمراهى‌ها و كجروى‌ها بستيزند.

7. روش قرآن براى «زنده نگاه داشتن» ياد ديگران

انسان‌ها براى به كار انداختن جريان گذشته، روش‌هاى مختلفى را در وقايع‌نگارى