شِيعَتِهِ لاَِبْراهِيمَ * إِذْ جاءَ رَبَّهُ بِقَلْب سَلِيم.[1] مناسبتش همين بود تا بگويم خدا اين «سنّت» را به ما آموخته است كه از بندگان شايسته و رهبران برجسته به نيكى ياد كنيم و خاطره ايشان را زنده نگاه داريم.

در قرآن كريم، مكرر از انبيا با اوصاف و القاب تحسين‌آميزى ياد شده است. گاهى با بيانِ قطعه‌اى از تاريخ و گاهى به صورت داستان تاريخى كه به حيات فكرى و سياسى آنان اشاره دارد (براى الگو گرفتن).

يكى از سوره‌هايى كه بيشترين نام را از انبيا برده است، سوره «صافات» مى‌باشد. در اين سوره از پيامبران به نيكى ياد كرده و پس از ذكر هر كدام از ايشان، به داستان زندگى وى اشاره‌اى كرده و نكته‌هاى برجسته زندگى‌اش را بيان فرموده است. آن‌گاه مى‌فرمايد: سلام خدا بر او باد!

چند آيه پيشين، پس از داستان حضرت نوح(عليه السلام) آمده است. حضرت، قومش را به حق دعوت كرد؛ ولى مردم، نپذيرفتند.[2] ماجراى آن جناب با قومش و غرق شدن منكران حق، به اين‌جا مى‌رسد كه كشتى حضرت نوح(عليه السلام) به ساحل رسيد؛ مؤمنان نجات يافتند و منكران غرق شدند. پس از آن، خداوند مى‌فرمايد:سَلامٌ عَلى نُوح فِي الْعالَمِين؛ سلام خدا ـ در همه جهان‌ها ـ بر نوح باد!