3. بنيان‌گذارِ «بزرگداشت‌ها»

بحث را با اين پرسش آغاز مى‌كنم كه نخستين فردى كه «بزرگداشت» ياد ديگران را به عنوان يك «سنّت» ايجاد كرد، كه بود؟

اين، يك پرسش تاريخى است. هر حركت اجتماعى، سنّت يا رسمى، از نقطه‌اى شروع شده است. آن‌گاه، ديگران هم ياد گرفته و به آن عمل كرده‌اند تا اين كه اندك‌اندك به يك «سنّت» تبديل شده است؛ مانند سنّت روز «چهلم» يا «سالگرد» عزيزى كه از دنيا رفته باشد. اين امر، يك «سنّت الاهى» است؛ شايد سنّت حسنه‌اى نيز باشد. پرسش اين بود: بنيان‌گذار اين «سنّت»، چه كسى بوده است؟

درست است كه درباره حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) نخستين فردى كه ياد آن حضرت را گرامى داشت و به زيارتش مشرف شد، جناب «جابر بن عبدالله انصارى(رحمه الله)» بود؛ ولى پرسش، عام‌تر است. تنها درباره «عزادارى» نمى‌پرسيم؛ بلكه به طور كلى، سخن از «بزرگداشت» مى‌باشد. چه شخصى به ما آموخته است كه «بزرگداشت» و «نكوداشت» برگزار كنيم؟

به نظر مى‌رسد كه خداوند متعال بزرگداشت را تعليم داده است؛ يعنى اوست كه به ما ياد داده از نيكان به نيكى ياد كنيم. آياتى كه در اوايل مطلب بيان كردم، به همين مناسبت بود. شايد شما هم تعجب كنيد كه چرا در روز و شب اربعين يا سالگرد امام، اين آيات را خواندم:[1]‌‌‌(سَلامٌ عَلى نُوح فِي الْعالَمِينَ * إِنّا كَذلِكَ نَجْزِي الْمُحْسِنِينَ * إِنَّهُ مِنْ عِبادِنَا الْمُؤْمِنِينَ * ثُمَّ أَغْرَقْنَا الآْخَرِينَ * وَإِنَّ مِن