عصاره قرآن و سنّت را در قالب وصيت‌نامه الاهى ـ سياسى خود نوشت كه هر ورقش، دفترى است از معرفت امام خمينى و خمينى‌آفرين. آفرين آفريدگار، بر او باد!

ميان غير معصومان، مانندى براى امام نمى‌بينم تا ايشان را به او تشبيه كنم. او، قهرمان تاريخ بود و نابغه‌اى نادر، مجتهد بود و مجاهد، هم اصولى بود و هم فقيه جامع الشرايط، حكيم بود و فيلسوف، اديب بود و شاعر، عارف بود و سالك، عابد بود و زاهد، شجاعت داشت و شهامت، صلابت داشت و ابهت؛ به عبارت بهتر و موجز، مى‌توان گفت كه روح و جوهره شخصيت او، «ذوب شدن در اسلام»، يعنى بندگى خدا بود.

البته آن روح، گاهى در قالب شناخت «اصول اسلام» و حكمت نظرى تجلى مى‌كرد؛ يعنى در معرفت مبادى و مبانى اسلام و اصول و عقايد آن. با اين وصف، از او حكيم و فيلسوفى الاهى مى‌ساخت كه عميق‌ترين نظريه‌ها را در حكمت الاهى داشت. گاهى هم آن روح، در شكل «فروع اسلام» ظهور مى‌كرد؛ يعنى در شناخت فروع (احكام فردى، اجتماعى، اقتصادى و سياسىِ اسلام)، در نتيجه از اين لحاظ هم، ايشان «فقيهى جامع الشرايط، باورع و باتقوا» بود كه دقيق‌ترين آرا و فتواها را در عبادات، معاملات، حقوق و سياست داشت.

گاهى نيز، آن روح در «حكمت عملى» و عمل به دقايق احكام شرعى رخ مى‌نمود؛ يعنى در قالب تهذيب اخلاق و خودسازى. با اين وصف، در شكل انسانى ملكوتى، عارفى شيدا، عابدى پارسا، زاهدى خود نگه‌دار، باتقوايى مخلص، متواضعى باوقار، اهل اشك و آه و ناله شب، اهل ذكر و فكر و وردِ سحرى، داراى اشكى روان و رخى زرد، خاضع و خاشع، آرام و بى‌اضطراب جلوه مى‌كرد.