او، اين بود كه تمام كشورهاى جهان را با معارف اصلى شيعه آشنا كند. از يك سو، خرافات را از دايره اعتقادات و رفتارهاى آنان بزدايد و از طرف ديگر، توجّه آنان را به جوهر اسلام و بشريت جلب كند. امام در اين زمينه نيز، توفيق‌هاى چشمگيرى به دست آورد و خواه ناخواه اشتباهات و كژانديشى‌هايى كه در رفتار بعضى از شيعيان در نقاط جهان وجود داشت، به بركت تعابير و تدابير ايشان رو به اصلاح نهاد.

شيعيان دنيا هم، با استفاده از تعليمات امام(رحمه الله) با حقيقت مكتب اهل بيت(عليهم السلام)بيشتر آشنا شدند و همين، عاملى شد تا كشورهاى اسلامى، رابطه عميق‌ترى با مردم خودشان و امام(رحمه الله) ايجاد كنند. همان‌گونه كه پيش‌تر گفتيم، امام حتى از راه دور طرفداران وهّابيت را هم مشتاق شيعه كرد و شيعه ساخت. دنيا نيز، شيعه را به عنوان يك مذهب رسمى اسلامى، به رسميت پذيرفت.[1]

چكيده سخن

امام، مردى بزرگ و نابغه‌اى بى‌نظير، ميان غير معصومان بود. دانشمندى بود كه جامع اضداد مى‌نمود. سياست را عجين ديانت مى‌ديد. استادان بزرگى و شاگردان بزرگى داشت. امام، افزون بر آن‌كه در تمام علوم اسلامى تبحر داشت، در چهار رشته فقه، اصول، فلسفه و عرفان در عين پايبندى به مبانى و اصول اصيل اسلامى، داراى نوآورى بود. تأليفات فراوانى در زمينه‌هاى علوم اسلامى نگاشت.