گاهى هم، آن جوهره شخصيت امام، در عمل به «مسائل اجتماعى اسلام»، يعنى در شكل تطبيق اسلام بر مسائل اجتماعى تجلى مى‌كرد؛ يعنى عمل به واجبات اجتماعى و تطبيق آنان با موازين شرعى. با اين وصف، از او چنين شخصى ساخته بود؛ رهبرى بزرگ، مديرى مدبر، پدرى مهربان براى دوستان، شمشيرى عريان و آخته براى دشمنان، ضد طاغوتيان، طاغوت‌ستيز، پهلوانى نترس و شجاع و مجاهدى فى سبيل‌الله.

امام ـ همه آنچه را كه گفتيم ـ به سبب دو چيز به دست آورده بود: يكى، اطاعت پروردگار و حبّ او؛ و ديگرى، دوست داشتن خلق خداى تعالى.

به هر حال نمى‌توانم آن دريا را در اين ظرف كوچك ذهن بگنجانم؛ ولى تصور مى‌كنم، دست‌كم «دو قرن» لازم است تا تأثيرى كه امام(رحمه الله) در جامعه جهانى گذاشته است، دقيقاً ارزش‌يابى شود. شايد اين جمله، حمل بر نوعى تعصب يا يك عاطفه افراطى بشود؛ اما شايد تاريخ اثبات كند كه اين سخن، دور از واقعيت نيست.[1]

او اقيانوس آرام و بى‌كرانه‌اى بود كه قريب چهل سال در ساحلش به سير پرداختيم و جسم و جان خود را در مسيرِ نسيم نَفَسِ جانفزا و دلنوازش قرار داديم و بهره‌ها جستيم. رحمت خاص رحمان، نثار جان پاكش باد!