رؤساى جمهور كشورهاى اروپايى، شوروى سابق و ديگر بزرگان آن مناطق نيز، منقلب شدند و اعتراف كردند كه مديون امامند و از اين پس هم، تَرك ديوانگى از طعنه مردم نكنند. چند نمونه از اعتراف معترفان را در ذيل بنگريد:

اعتراف رئيس جمهور اتريش

آقاى توماس كليستون، رئيس جمهور اسبق اتريش گفته بود كه پس از حركت امام خمينى در ايران، ما به «مسيحى بودن» خودمان افتخار كرديم. جرأت پيدا كرديم كه بگوييم «مسيحى» هستيم و به مسيحيت و دين اعتقاد داريم.

اين حركت امام باعث شد مسيحيان هم جرأت پيدا كنند و بگويند كه دين داشتن خوب است؛ اگر چه آنان، مصداق دين را «مسيحيت» مى‌دانستند.

اعتراف اُسقف‌هاى مسيحى

من خودم با اسقف‌هايى[1] برخورد كردم كه بى‌پرده گفتند: «حركت امام در ايران، به ما جرأت داد كه به صراحت مسيحيّت، اصل دين و اعتقاد به خدا را ترويج كنيم و قاطعانه طرفدارى كنيم. با ترس و لرز بسيار و به صورت كمرنگ، از دين سخن مى‌گفتيم. تنها افراد عقب‌افتاده، دهاتى‌ها ‌از اين تعبير ايشان عذر مى‌خواهم. تعبير او بود وگرنه اين تعبير، جسارت مى‌شود‌ـ و كسانى كه دور از مراكز بزرگ شهرها بودند، مى‌توانستند مسيحيت خود را حفظ كنند. ما به هيچ وجه نمى‌توانستيم مسيحيت را به تحصيلكرده‌ها و دانشگاهى‌ها، عرضه كنيم؛ زيرا در دانشگاه‌ها، جايى براى «دين» وجود نداشت؛ اما امروز بعد از نهضت اسلامى ايران، دانشگاه‌هاى دينى در سراسر جهان رواج پيدا كرده است.