دشمنان فکري و عقيدتي اسلام پديد آمده، قرار نگيرند، تا دينشان ضعيف و ايمانشان سست نشود و در اصول و پايه‏هاي دين شک نکنند. بخش عظيمي از اين مسئوليت بر عهده نهاد روحانيت است. روحانيان بايد بکوشند در اين زمينه‏ها کتاب‌هايي را در سطوح مختلف بنويسند؛ اساتيدي تربيت کنند؛ کلاس‌هاي مختلف، آموزش‌هاي حضوري و غير‌حضوري، رسمي و غير‌رسمي، محدود و طولاني، کوتاه‏مدت و درازمدت فراهم کنند، تا جوانان بتوانند از اين امکانات بهره‏مند گردند. اين‏گونه آموزش‌ها به‌منزله امر به معروف و نهي از منکر بر ما واجب مي‏شود.

2. تذکر و موعظه

پس از تعليم جاهل، بايد کساني را به معروف امر کرد که از حکم و تکليف شرعي ناآگاه نيستند، ولي تکليف خود را انجام نداده يا مرتکب عمل منکري شده‌اند. در چنین حالتی، آگاه کردن آنان به وظيفه‏شان لازم است. امام صادق(عليه السلام) دراين‌باره فرمود: إِنَّمَا يُؤْمَرُ بِالْمَعْرُوفِ وَ‌يُنْهَي عَنِ الْمُنْکرِ مُؤْمِنٌ فَيَتَّعِظُ أَوْ جَاهِلٌ فَيَتَعَلَّمُ؛[1] «گاهي مؤمني امر به معروف و نهي از منکر مي‏شود و بدين‌ترتيب موعظه شده، آن را مي‏پذيرد؛ گاهي نيز جاهل است و نمي‏داند، و به اين شيوه مي‏آموزد».

در اين مرحله، شرط تأثير امر به معروف مطرح مي‏شود. البته گاه در جامعه فضايي حاکم است که احکام شرعي ارزش اجتماعي بالايي دارند