و ترک آنها گناهي بزرگ، و ضد ارزش به‌شمار مي‏آيد. در اين شرايط، تارک‏الصله ناميدن يک فرد براي او از هر ناسزايي بدتر است. در چنين وضعيتي، نهي از منکر تأثير خوبي برجا مي‏گذارد. احکامي که در رساله‏هاي عمليه براي امر به معروف ذکر شده، بيشتر ناظر به چنين اوضاع و احوالي است.

موعظه افراد نزديک و تحت تکفل و کساني که انسان در ايشان نفوذ فکري دارد، وظيفه‌اي همگاني است. همه مسلمانان وظيفه دارند، در حد معلومات خود، فرزندانشان را نصيحت کنند؛ راه خير و شر را به آنان نشان دهند و ايشان را تشويق کنند که واجبات خود را ـ اعم از واجبات فردي و اجتماعي‌ـ انجام دهند. اين مسئوليت را در سطح وسيع‏تر، افراد و نهادهاي ديگر، از جمله وعّاظ به عهده دارند. واعظان بايد اهميت اين مسئوليت را در اوضاع کنوني دريابند، و در مجالس خود در پی رفع نيازهاي جامعه باشند. آنان مي‏بايد با پرهيز از طرح مباحث کم‏اهميت و تکراري، لغزشگاه‌هاي فراروي جوانان را به ايشان بنمايانند.

مرتبه موعظه کردن و پند و اندرز دادن نيز چند صورت متفاوت دارد، و اين منوط به اين است که فردي که از روي علم و عمد، گناهي مرتکب مي­شود، در چه حالتي قرار دارد؛ ممکن است فرد در خلوتِ خود مرتکب گناهي شده باشد و شخص ديگري به‌طور اتفاقي از عمل او اطلاع يابد، درحالي‌که او نمي‏خواسته کسي از عملش باخبر شود، و اگر بفهمد که کسي از کار او آگاه شده، شرمنده و خجالت‏زده خواهد شد. دراين‌صورت، بايد امر به معروف و نهي از منکر به‌گونه‌اي انجام گيرد که سبب خجالت