عرف و ادبيات عربي‌شان مي‌دانستند كه هرچند اكثر آيات قرآن کريم با لفظ‌هاي مذكر بيان شده است، اما ناظر به همة مردم (مرد و زن) است؛ چراکه هدف بيان احکام مشترک ميان مردان و زنان است.

دستة ديگري از آيات قرآن کريم شامل خطاب‌هايي است که در واقع اختصاص به مردان دارد و احکام ويژة آنان را بيان مي‌کند، مانند آيات شريفه‌اي كه زنان سپيدپوست سياه‌چشم (= خود عين) را از نعمت‌هاي اخروى‌ ويژة مردان پارسا و پرهيزگار مي‌داند.[1] آية‌ ديگر اين است: «أُحِلَّ لَكُمْ لَيْلَةَ الصِّيَامِ الرَّفَثُ إِلَى نِسَآئِكُمْ هُنَّ لِبَاسٌ لَّكُمْ وَأَنتُمْ لِبَاسٌ لَّهُنَّ؛[2] آميزش جنسي با همسرانتان، در شب روزهايي که روزه مي‌گيريد، حلال است. آنها لباس شما هستند و شما لباس آنها؛ (هر دو زينت هم و سبب حفظ يکديگريد)». نمونة ديگر اين آيه است: نِسَآؤُكُمْ حَرْثٌ لَّكُمْ فَأْتُواْ حَرْثَكُمْ أَنَّى شِئْتُمْ؛[3] زنان شما، محل بذرافشاني شما هستند؛ پس هر زماني که بخواهيد، مي‌توانيد با آنها آميزش کنيد». تمامي اين آيات ناظر به مردان است و زنان را شامل نمي‌شود. حال پرسش اين است كه خطاب‌هاي مزبور چگونه قابل توجيه است. پاسخ اين است كه هم در جامعة صدر اسلام و هم در اجتماع مطلوب و آرمانى اين دين الاهي، همواره مردان بيش از زنان در صحنه‌هاى اجتماعى حضور داشته‌اند و دارند. طبيعي است که هر خطابي در واقع متوجه آنان خواهد بود، به خصوص وقتى خطاب كننده پيامبر باشد كه مرد است. با اين همه، مراد اين نيست كه اصالت به مردان داده شده است و زنان از لحاظ انسان بودن ضعيف‌تر و كمتر از مردان هستند. پس علت اصلى اين‌گونه خطابات اين است كه گفت‌وگوي يك پيامبر معمولاً بيشتر با مردان جامعه صورت مى‌پذيرد.