ميان راه به ياد آورد كه لعن بر على(عليه السلام) را فراموش كرده است. در همان مكان ايستاد و قضاى لعن را به جا آورد! آن گاه به شكرانه و افتخار آن كه در اين مكان خاص، مسأله فوق را به ياد آورده، مسجدى را بنا كرد!

امام حسين(عليه السلام) در مقابل اين تبليغات وسيع دستگاه بنى اميه چگونه مى‌توانست كار كند؟ آن هم در وضعيتى كه حتى ياران پدرش با او و برادرش امام حسن(عليه السلام) آن‌گونه معامله كردند كه امام حسن(عليه السلام) مجبور به پذيرش صلح با معاويه شد. برخى پسرعموهاى آن حضرت از بنى هاشم، با پول معاويه خريده شده و به حكومت او ملحق گشتند و يا از گرد آن حضرت پراكنده شدند. در چنين شرايطى امام حسين(عليه السلام)چگونه مى‌توانست بار ديگر عقايد اسلامى و ارزش‌هاى دينى را زنده سازد؟ آن حضرت خوب انديشيد و در نهايت به اين نتيجه رسيد كه جز با شهادت مظلومانه‌اش اين كار عملى نمى‌گردد. امام حسين(عليه السلام) از سياست به دور نبود و اين تصميم را كاملا آگاهانه و با توجه به شرايط و اوضاع حاكم بر جامعه اسلامىِ آن روز اتخاذ كرد. اگر جز اين بود، لااقل بعد از شهادت مسلم در كوفه، مى‌توانست در روش خويش تجديد نظر كند. آن حضرت قبل از آن كه به كربلا برسد از شهادت مسلم بن عقيل اطلاع پيدا كرد، اما با اين حال به راه خويش ادامه داد. دست كم آن حضرت احتمال جدّى مى‌داد كه هرگاه به كوفه برسد رفتار مردم كوفه بهتر از رفتار آنان با پسر عمو و فرستاده‌اش نباشد. با وجود اين احتمال، چرا به راه خويش ادامه داد؟

اين عملكرد حضرت نشان‌گر آن است كه دفاع تنها به مغلوب ساختن دشمن نيست. گاهى در يك صحنه انسانْ مغلوب دشمن مى‌گردد، با اين حال دفاع به نحو كامل تحقق پيدا مى‌كند. حدود هزار و چهار صد سال از شهادت امام حسين(عليه السلام) سپرى شده و ميليون‌ها انسان به بركت نام حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) مسلمان شده و از معارف اهل بيت(عليهم السلام) بهره برده‌اند. آيا اين امر نشان دهنده پيروزى آن بزرگوار نيست؟! والله! اگر شهادت حضرت سيدالشهدا(عليه السلام) نبود امروزه ما از اسلام خبرى نداشتيم. نه تنها ما شيعيان از حقيقت اسلام محروم مى‌مانديم بلكه به خدا قسم! اگر دستگاه بنى‌اميه ادامه مى‌يافت براى اهل تسنن نيز از اسلام ـ به همان اندازه كه امروزه از اسلام دارند ـ باقى نمانده بود. دليل اين امر آن است كه منطق يزيد «لَعِبَت هاشِمُ بِالْمُلْكِ فَلا خَبَرٌ جاءَ وَ لا وَحْىٌ نَزَلَ» بود و اين سخن، شيعه و سنّى نمى‌شناسد و اصل اسلام را مورد هدف قرار مى‌دهد. اين همان منطقى است كه امروزه منافقان جديد به نام تجربه دينى