هستند كسانى كه به هنگام شنيدن شعر يا نثرى، چنان لذت مى‌برند كه از هيچ‌چيز ديگرى اين اندازه لذت نمى‌برند. برخى افراد از شنيدن صداى خوش به حدى لذت مى‌برند كه حالتى شبيه مستى براى آن‌ها پيدا مى‌شود. اين در حالى است كه سايرين اين‌گونه نيستند و نسبت به زيبايى‌ها و مسايل هنرى، به اين اندازه حساسيت ندارند. افرادى كه از اين ويژگى برخوردارند، هم خود مى‌توانند پيدايش اين حالات و تغييرات روحى را در درون خويش بيابند و هم ديگران از مشاهده حالات و آثارى كه در فرد بروز مى‌كند، مى‌توانند به اين مسأله پى ببرند.

ميل‌هاى موقت و ميل‌هاى ماندگار

نكته ديگر درباره انواع تمايلات انسان اين است كه از نظر بقا و زوال يكسان نيستند. در حالى كه برخى از ميل‌ها در طول حيات انسان كاملاً پايدار و ثابتند، برخى ديگر تنها در دوره‌اى خاص از رشد انسان مطرح‌اند و پس از آن كاملاً فراموش مى‌شوند و انسان ديگر خواستى نسبت به آن‌ها ندارد. ميل به بازى‌هاى كودكانه از قبيل همين تمايلات نوع دوم است. انسان در دوران كودكى به بازى‌ها و سرگرمى‌هاى كودكانه و انواع اسباب بازى‌ها علاقه‌اى مفرط دارد؛ ولى با ورود به دوران بلوغ، تمام آن‌ها را كنار مى‌گذارد و حتى گاهى به اسباب بازى‌هايى كه تا ديروز آن‌ها را مانند جانش دوست مى‌داشت، نزديك هم نمى‌شود.

در انسان ميل‌هايى وجود دارد كه با جسم و اندام‌هاى بدن ارتباط مستقيمى ندارد و بروز و ظهور، شدت و ضعف آن‌ها به پيرى و جوانى، چاقى و لاغرى انسان ربطى ندارد. برخى از اين ميل‌ها حتى گاهى با پير شدن انسان و ضعف قواى جسمانى، قوى‌تر و شديدتر هم مى‌شوند. براى مثال، «ميل به احترام»، از اين‌گونه است. انسان ذاتاً و فطرتاً دوست دارد كه ديگران به او احترام بگذارند و برايش شخصيت قايل شوند. «نياز به احترام» به گوش، چشم، دست، پا، جهاز تناسلى و ساير اندام‌هاى بدن ربطى ندارد. انسان