منطقى بر وجوب ادامه حيات وجود دارد؟ آيا اين حق در تمام اوضاع و احوال، ثابت و واجب است يا اين كه گاهى شهادت طلبى و خود را فدا كردن واجب مي‌شود؟ از كجا ثابت مي‌شود كه حفظ حيات تمام افراد در تمام شرايط واجب است؟ اينها بحث‌هايى عميق هستند كه به فلسفه حقوق تعلق دارند و تا آن جا كه ما مي‌دانيم تا به امروز پاسخى مستدل و قانع كننده به اين مسأله داده نشده است.

ديدگاه الهى در مورد منشأ حقوق

اما بر حسب نظريه دينى و الهى، منشأ حقوق مي‌تواند به اين صورت باشد كه: ما خالقى داريم كه ما را بر اساس حكمت آفريده است. در اعتقاد دينى، خداوند متعال ما را به خاطر هدفى آفريده است كه ما آن را حكمت الهى مي‌ناميم. در خلقت انسان حكمتى است كه به افاضه فيض از سوى خداى متعال بر مي‌گردد، و بر حسب تعبير مسامحه آميز، مقتضاى صفات ذاتى خداوند است و خداوند متعال از آن جا كه در ذاتش كريم و مفيض على الاطلاق است، جود و كرمش اقتضا دارد كه نعمت‌هايى را بر حسب قابليت هر مخلوقى، به وى افاضه كند و خداوند متعال انسان را خلق كرده تا با افعال اختيارى خود راه تكامل را بپيمايد و لياقت ادراك رحمت الهى را كه به اوليايش اختصاص دارد، درك كند. اين رحمت خاصه‌اي است كه كسى به آن نمي‌رسد مگر اين كه خودش را تزكيه كند و عملش را مخلصانه انجام دهد و حالش را اصلاح گرداند. در اين صورت است كه اين رحمت ويژه نصيبش مي‌شود. اما كيفيت آن و ملازمه بين افعال انسان و رسيدن به اين رحمت الهى بر ما معلوم نيست؛ اگر چه آن را به طور اجمالى مي‌دانيم.