إِنَّ شَانِئَكَ هُوَ اْلاَبْتَرُ؛ و بدان كه دشمن شماتت‌گوى تو، خود بى‌سرانجام و بلاعقب است.

عطا بر تو كوثر نموديم ز احسان *** كه نايد به دل، گرد غم بار ديگر

به نهر بهشت و به خير كثيرت *** به تكثير نسلت ز زهراى اطهر.[1]

با توجه به سياق فرجامين آيه اين سوره، منظور از كوثر، فراوانى ذُريه و ماندگارى نسل پيامبر مي‌باشد كه فقط از طريق وجود پربركت فاطمه زهرا(عليها السلام) تحقق يافته است؛ چرا كه مشركان، پيامبر را طعنه بى‌سرانجامي‌ مي‌زدند و اين آيات در مقام پاسخ و رد طعنه‌ها و شماتت‌هاى ايشان نازل شد كه نه تنها حبيب خود را بى‌سرانجام و بى‌دنباله قرار نداديم، بلكه او را به بركت وجود يگانه دخترش، نسلى بى نظير و ماندگار در طول تاريخ عطا كرديم و دشمن طعنه‌گوى او را بى‌دنباله و اَبتر قرار داديم. از اين‌روى روشن‌ترين مصداق كوثر، وجود دختر والاگهر پيامبر و ماندگارى نسل او از اين طريق مي‌باشد.

اين تفسير از سوره كوثر، از آن جهت كه داراى هماهنگى كامل با شأن نزول سوره و واجد مناسبتى تام با متن و سياق آيات مي‌باشد و نيز بنابر تفاسير متعددى كه از ائمه اطهار بدين مضمون وارد شده است، بيانگر بارزترين و آشكارترين مصداق كوثر (وجود فاطمه زهرا(عليها السلام) مي‌باشد.

آرى، وجود فاطمه(عليها السلام)، منبع خير كثير است كه هم باعث ماندگارى رسالت پيامبر شده است و هم عامل جاودانگى نسل پاك او:

چه زهرا كه شد علت مُبقى دين *** چه زهرا كه از عالمى گشته مهتر

چه زهرا كه گر ذات پاكش نبودى *** شدى غنچه دين و رسم تو پرپر

دل آسوده مي‌باش اندر زمانه *** كه نسل تو برپاست زين يكه دختر

زمين گردد از نسل پاكت گلستان *** زمان گردد از آل طه منوّر.[2]

فاطمه، حقيقتى يگانه

يكى از مصاديق شناخته شده «كوثر» كه در تفاسير شيعه و سنى وارد و در بين همه

2. شعر از سيدعباس حسينى، متخلص به حيران. مناقب فاطمى در شعر فارسى: ص 92.