و بر همين اساس است كه فرموده اند:

«يُغْفَرُ لِلْجاهِلِ سَبْعُونَ ذَنْباً قَبْلَ أَنْ يُغْفَرَ لِلْعالِمِ ذَنْبٌ واحِدٌ؛1 هفتاد گناه از جاهل (عامى) آمرزيده مى‌شود قبل از آن كه يك گناه از عالم بخشيده شود.

كار نيكو و پسنديده اگر از عالم سر بزند ثواب بيشترى دارد، هم چنان كه كار بد و گناه او نيز عذاب بيشترى را در پى خواهد داشت.

هر كس به مقتضاى مواهبى كه خدا به او داده است، اگر به درستى از آنها استفاده كند، پاداش خواهد گرفت، هم چنان كه اگر از آن مواهب سوءاستفاده كند، گناهش به همان نسبت خواهد بود. اين دو (ميزان برخوردارى فرد از مواهب تكوينى، و درجه ثواب و عقاب او) با يكديگر متعادل هستند؛ و اين جا است كه عدل و حق موضوعيت پيدا مى‌كند. پيش از آن كه از كسى رفتار اختيارى صادر شود، بحثى از عدل و ظلم نيست، بلكه در آن مقام تنها حكمت خدا است كه سارى و جارى است و او هر چه صلاح بداند به هر يك از موجودات خواهد داد.

بنابراين برخوردارى اميرالمؤمنين(عليه السلام) از امتيازات و مواهب تكوينى بيشتر، موجب تبعيض و ظلم نيست، بلكه تفاوت و تمايزى است كه لازمه خلقت است. خداوند بر ما منّت گذاشته كه چنين گوهرهايى را در ميان ما انسان‌ها قرار داده است؛ هم چنان كه در زيارت جامعه كبيره خطاب به ائمه اطهار(عليهم السلام) عرض مى‌كنيم:

شما انوارى بوديد كه در اطراف عرش الهى حلقه زده بوديد و در آن جا خدا را عبادت مى‌كرديد؛ خداوند بر ما منّت گذاشت و شما را به اين عالم آورد: