نَطَقَتْ بِتَوْحيدِک صادِقَه، وَبِشُکرِک مادِحَه، وَعَلى‏ قُلُوبٍ اعْتَرَفَتْ بِاِلهِيَّتِک مُحَقِّقَه، وَعَلى‏ ضَمآئِرَ حَوَتْ‏ مِنَ الْعِلْمِ بِک حَتّى‏ صارَتْ خاشِعَه، وَعَلى‏ جَوارِحَ سَعَتْ اِلى‏ اَوْطانِ‏ تَعَبُّدِک طآئِعَه، وَاَشارَتْ بِاسْتِغْفارِک مُذْعِنَه؟ ما هکذَا الظَّنُّ بِک، وَلا اُخْبِرْنا بِفَضْلِک عَنْک يا کريمُ؛[1] «مولاي من، آيا تو آتش خشم و عذابت را مسلط مي‌سازي بر رخساره‌هايي که در پيشگاه عظمت تو به سجده درآمده‌اند؟ و بر زبان‌هايي که صادقانه به يکتايي تو و به حمد و سپاس تو گويا گشته‌اند؟ و بر دل‌هايي که به يقين به خدايي تو اعتراف دارند؟ يا بر آن جان‌‌هايي که از علم و معرفت تو آکنده‌اند و در نتيجه، در پيشگاه جلال تو خاضع و خاشع گشته‌اند؟ يا بر آن اعضا و جوارحي که مشتاقانه و بي‌صبرانه به مکان‌هاي عبادت و ابراز اطاعت تو مي‌شتابند؟ و با اعتقاد کامل از تو آمرزش مي‌طلبند؟ هرگز اين گمان به تو نمي‌رود که اين بندگان را بسوزاني و از فضل و کرم تو چنين خبري به ما نرسيده است».

خداوند و دعوت بندگان گنهکار به‌سوي خويش

در قرآن، روايات و به‌خصوص در احاديث قدسي فراوان بندگان گنهکار به‌سوي خداوند دعوت شده‌اند که برخي از آن دعوت‌ها شگفتي انسان را برمي‌انگيزاند. به‌عنوان نمونه خداوند مي‌فرمايد: وَاسْأَلُواْ اللّهَ مِن فَضْلِهِ إِنَّ اللّهَ کانَ بِکلِّ شَيْءٍ عَلِيمًا؛[2] «و از فضل خدا درخواست کنيد که خدا به هر چيزي داناست».

در آيه ديگر خداوند گنهکاران را به رحمت خويش فرا مي‌خواند و آنان را از