مرحله چهارم: توجه به اينکه ديگران نيز مرتکب گناهان شده‌اند و مورد عفو خداوند قرار گرفته‌اند. اگر دعاها و مناجات‌هاي اولياي دين را بنگريم، مشاهده مي‌کنيم که آنان در رازونياز خود با خداوند مي‌فرمايند: خداوندا، من اولين گناهکار و خطاکار نيستم و تو نيز اولين بار نيست که بنده خود را مي‌بخشي. خداوندا، تو خود فرمودي که قبل از شما گناهکاران و خطاکاران ديگري نيز درِ خانه من آمدند و درخواست عفو و بخشايش کردند و من آنها را مشمول رحمت و عفو ساختم. پس اي خدايي که رحمت و عفوت پايدار و بي‌کران است، ما را نيز چون ديگر گنهکاران بپذير و مشمول رحمت و عفو خويش ساز.

مرحله پنجم: خطاب به خداوند عرض مي‌کنيم که خدايا، تو خود ما را به‌سوي خويش فرا خواندي و وعده بخشايش و عفو دادي، فرمودي: وَقَالَ رَبُّکمُ ادْعُونِي أَسْتَجِبْ لَکمْ إِنَّ الَّذِينَ يَسْتَکبِرُونَ عَنْ عِبَادَتِي سَيَدْخُلُونَ جَهَنَّمَ دَاخِرِينَ؛[1] «و پروردگارتان فرمود: مرا بخوانيد تا شما را پاسخ گويم، همانا کساني که از پرستش من سربرتافتند به‌زودي خوار و سرافکنده به دوزخ درآيند».

چگونه ممکن است خداوند بنده گنهکار خود را فرا بخواند و از او بخواهد که توبه کند تا مشمول عفو قرار گيرد، اما به وعده خود عمل نکند. بي‌ترديد چنين گماني نسبت به خداوند متعال نارواست، و او اگر ما را به‌سوي خويش خوانده و وعده داده که ما را مشمول عفو و رحمت خويش سازد، حتماً به وعده خود عمل مي‌کند. ما بايد در مقام مناجات و استرحام اين باور و اعتقاد را به زبان آوريم و به خداوند عرض کنيم که خدايا، ما يقين داريم که توبه ما را مي‌پذيري و از خطاهاي ما درمي‌گذري و ممکن نيست که به وعده خويش عمل نکني و ما بندگان گنهکار و پشيمان را از درگاه خويش براني و مشمول آتش خشم و غضب خويش سازي. امير مؤمنان(عليه السلام) به زيبايي در ترسيم اين مرحله مي‌فرمايند:

... مَوْلاى، اَتُسَلِّطُ النَّارَ عَلى‏ وُجُوهٍ خَرَّتْ لِعَظَمَتِک ساجِدَه، وَعَلى‏ اَلْسُنٍ