نااميدي از خويش بازمي‌دارد و مي‌فرمايد: قُلْ يَا‌ عِبَادِيَ الَّذِينَ أَسْرَفُوا عَلَى أَنفُسِهِمْ لَا تَقْنَطُوا مِن رَّحْمَه اللَّهِ إِنَّ اللَّهَ يَغْفِرُ الذُّنُوبَ جَمِيعًا إِنَّهُ هُوَ الْغَفُورُ الرَّحِيمُ؛[1] «بگو: اي بندگان من که بر خويشتن زياده‌روي کرده‌ايد [در گناهان از حد گذشته‌ايد و بر خود ستم کرده‌ايد] از بخشايش خداي نوميد مباشيد، به‌راستي خداوند همه گناهان را مي‌آمرزد، که اوست آمرزگار و مهربان».

در حديث قدسي خداوند خطاب به حضرت داوود(عليه السلام) درباره شوق انتظارش به بازگشت خطاکاران و دورشدگان از درگاهش مي‌فرمايد:

يا داودُ، لَوْ يَعْلَمُ الْمُدْبِرونَ عَنّي کَيْفَ انْتِظاري لَهُمْ وَرِفْقي بِهِمْ وَ شَوْقي اِلَي تَرْکِ مَعاصيهِمْ لَماتُوا شَوْقاً اِلَيَّ وَتَقَطَّعَتْ أوصالُهُمْ مِنْ مَحَبَّتي؛[2] «اي داوود، اگر کساني که از من روي گردانده‌اند مي‌دانستند که چسان انتظار آنان را مي‌کشم و با آنها مدارا مي‌کنم و مشتاق خودداري آنان از گناهان هستم، از شدت شوق مي‌مردند و از شدت محبت به من بندبند وجودشان از هم مي‌گسست».

در روايتي از امام باقر(عليه السلام) آمده است که حضرت فرمودند:

انّ الله تَعَالَى أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَه عَبْدِهِ مِنْ رَجُلٍ أَضَلَّ رَاحِلَتَهُ وَزَادَهُ فِي لَيْلَه ظَلْمَاءَ فَوَجَدَهَا فَاللَّهُ أَشَدُّ فَرَحاً بِتَوْبَه عَبْدِهِ مِنْ ذَلِک الرَّجُلِ بِرَاحِلَتِهِ حِينَ وَجَدَهَا؛[3] «خشنودي و شادماني خداوند از توبه بنده‌اش بيشتر است از کسي که در شبي تاريک و بي‌ستاره زاد و راحله‌اش را گم کند و سپس [در نهايت درماندگي و نااميدي] آن را بيابد، همانا شدت شادماني خداوند از توبه بنده‌اش بيشتر است از شادماني آن مرد در هنگامي که زاد و راحله‌اش را مي‌يابد».