انگيزه بدعت‌گذاري و پوشاندن لباس حق بر آن

امير مؤمنان(عليه السلام) در تحليل پديدة اجتماعي فتنه مي‌فرمايند پاره‌اي افراد که بالطبع، در مقايسه با ديگران، هوش بيشتر و موقعيت اجتماعي برتري دارند، براي تحقق هوس‌هاي خويش و رسيدن به رياست، ثروت و موقعيت‌هاي برتر اجتماعي، به دلخواه خويش و برخلاف آموزه‌هاي قرآن و سنت احکامي را برمي‌سازند و به نام دين در اختيار مردم مي‌نهند. در نتيجة اين بدعت‌آوري و حلال شمردنِ حرام خداوند و حرام شمردنِ حلال خداوند، کتاب الاهي و احکام اصيل دين متروک مي‌شوند. به­رغم آنكه در جامعة اسلامي بايد دين محور پيوند و روابط بين مسلمانان باشد و افراد در ساية آن و براي حمايت از دين و تقويت و اجراي ارزش‌هاي الاهي گرد هم آيند و پيوندهاي خويش را شکل دهند يا تحکيم بخشند، در نتيجة بدعت و تلاش براي گسترش آن، روابط، دوستي‌ها و پيوند‌ها بر محور باطل و در مخالفت با دين خدا شکل مي‌گيرند.

طبيعي است اگر باطل با پوشش حق عرضه نمي‌شد، کساني که جوياي حق‌اند، فريب نمي‌خوردند و در دام باطل گرفتار نمي‌آمدند، و نيز اگر حق خالص عرضه مي‌شد و با باطل نمي‌آميخت، زبان عيب‌جويان و دشمنان حق بسته مي‌شد و آنان نمي‌توانستند جويندگان حقيقت را از پيمودن راه حق باز دارند. ولي بدعت‌گذاران فتنه‌گستر، حق را با باطل مي‌آميزند و باطل را با پوشش زيباي حق به ديگران عرضه مي‌كنند و مشاهدة صورت و ظاهر، افراد سطحي‌نگر را از درک باطن زهرآگين کالاي عرضه شده باز مي‌دارد، و در نتيجه، آنان در مسير باطل و گمراهي قرار مي‌گيرند و عنان اختيار خويش به شيطان مي‌سپرند، و او نيز آنان را گام به گام و مرحله به مرحله به سقوط و انحطاط و تهي‌گشتن از فضايل و نيکي‌ها و حيات معقول انساني سوق مي‌دهد. اما هدايت‌شدگان و ره‌جويان صادق که در ساية عنايت و لطف الاهي طريق نجات و رستگاري را جسته‌اند، از وراي ظاهر بدعت‌ها و انديشه‌هاي باطل، باطن فاسد و آلودة