آنها را مي‌بينند، و در نتيجه، از بيراهه‌هاي شيطان و بدعت‌گذاران دوري مي‌گزينند و لحظه‌اي از پيمودن مسير حق غافل نمي‌شوند.

آري مروّجان مکاتب انحرافي و بدعت‌ها، انديشه‌هاي خود را با پوشش حق و در قالبي زيبا و فريبنده عرضه مي‌کنند تا بدين شيوه مردم را بفريبند و در دام افکار باطل خود گرفتار سازند و از پيمودن راه حق باز دارند:

وَكَذٰلِكَ جَعَلْنَا لِكُلِّ نِبِيٍّ عَدُوًّا شَيَاطِينَ الإِنسِ وَالْجِنِّ يُوحِي بَعْضُهُمْ إِلٰـى بَعْضٍ زُخْرُفَ الْقَوْلِ غُرُورًا وَلَوْ شَاء رَبُّكَ مَا فَعَلُوهُ فَذَرْهُمْ وَمَا يَفْتَرُونَ وَلِتَصْغَى إِلَيْهِ أَفْئِدَةُ الَّذِينَ لَا يُؤْمِنُونَ بِالآخِرَةِ وَلِيَرْضَوْهُ وَلِيَقْتَرِفُواْ مَا هُم مُّقْتَرِفُونَ؛[1] و همچنين هر پيغمبري را [مانند تو] دشمني از شيطان‌هاي آدمي و پري قرار داديم که برخي از آنها به برخي، براي فريب‌ دادن، گفتار آراسته و فريبنده القا مي‌کنند و اگر پروردگار تو مي‌خواست چنين نمي‌کردند. پس آنان را با آنچه برمي‌بافند واگذار، و نيز براي اينكه کساني که ايمان به آخرت ندارند بدان سخن دل بدهند و آنچه مي‌خواهند انجام دهند.

قرآن و سنت؛ وسيلة رهيدن از دام بدعت‌ها

در آية فوق خداوند از سنت تقابل حق و باطل و مبارزة هميشگي شياطين با انبيا و راه آنان خبر مي‌دهد. بنابر مفاد اين آيه، همواره کساني در برابر حق و مسير هدايت مانع ايجاد مي‌کنند و اين رويارويي حق و باطل بستر امتحان انسان‌ها را فراهم مي‌آورد. راه و ابزار موفقيت در اين آزمون دشوار، توجه به محتوا و ريشة انديشه‌ها و رفتاري است که فراروي انسان قرار مي‌گيرد و سنجش آنها با محک معيارهاي اصيل اسلامي است. پس