شهادت قرار دارد و آخرين ساعات عمر شريفش را سپرى مى‌كند و ديرى نخواهد پاييد كه با اين عالم وداع خواهد كرد. در اين شرايط كه حضرت گاه به حال اغما فرو مى‌رود و گاهى به هوش مى‌آيد، در لحظات هشيارى چند جمله‌اى صحبت مى‌فرمايد و دوباره از هوش مى‌رود. امام حسن و امام حسين(عليهما السلام) و ساير فرزندان و بستگان نزديك اميرالمؤمنين(عليه السلام) دور بستر آن حضرت را گرفته‌اند و چشم به لب‌هاى مبارك آن حضرت دوخته‌اند تا آخرين سخنان را از حضرتش بشنوند. در چنين موقعيتى اميرالمؤمنين(عليه السلام) بايد بر چه مطالبى انگشت بگذارد و فرزندانش را به آنها توجه دهد؟ بديهى است كه در چنين موقعيتى مطالبى ساده و معمولى طرح نمى‌شود، بلكه مهم‌ترين مطالبى كه براى زندگى و سعادت انسان در دنيا و آخرت در بعد فردى و اجتماعى ضرورت دارد مورد تأكيد قرار مى‌گيرد كه مبادا از آنها غفلت شود. طبيعتاً اميرالمؤمنين(عليه السلام) در اين شرايط مطالب را اولويت‌بندى مى‌فرمايد و آن‌چه را كه از اولويت و اهميت بيشترى برخوردار است مورد تأكيد و سفارش قرار مى‌دهد. در اين مقام اگر برخى مستحبات يا واجبات كم‌اهميت‌تر ذكر نشود چندان مهم نيست، اما نكات اساسى و كليدى نبايد از قلم بيفتد؛ نكاتى كه همه مردم بايد توجه داشته باشند و در صورت غفلت از آنها زيان و آسيب اساسى مى‌بينند، هدف اسلام از بين مى‌رود، سعادت مردم در خطر مى‌افتد و دنيا و آخرت آنها بر باد مى‌رود. كسانى هم كه در اين لحظات دور بستر اميرالمؤمنين(عليه السلام) نشسته‌اند طبعاً انتظار شنيدن چنين مطالبى را دارند. اكنون با ملاحظه اين نكته بحث را پى مى‌گيريم.

همان‌گونه كه اشاره كرديم، تقوا روح همه ارزش‌ها و اساس و محور