هرچند بتوانند كار كنند، فرزند وظيفه دارد به آنها خدمت كند. در مقابل پدر و مادر نمى‌توان گفت من به اندازه‌اى به آنها خدمت مى‌كنم كه آنها به من خدمت كنند. اين معادله از نظر اسلام مردود است. فرزند بايد به پدر و مادر خدمت كند هرچند آنها هيچ خدمتى به او نكنند. البته پدر و مادر نيز وظايفى دارند كه به نوبه خود انجام خواهند داد، اما به هر حال تقابل وجود ندارد كه فرزند بگويد خدمت من در مقابل خدمت پدر و مادر است و اگر آنها خدمتى به من نكنند من وظيفه‌اى براى خدمت به آنها ندارم. از نظر اسلام شكستن دل پدر و مادر و «عقوق والدين» از بزرگ‌ترين گناهان محسوب مى‌شود. اسلام مى‌گويد پدر و مادر حتى اگر كافر هم باشند وظيفه احسانِ فرزند به آنها سر جاى خود محفوظ است. تنها موردى كه از اين امر استثنا شده جايى است كه پدر و مادر امر به كفر يا گناه كنند. اين‌جا خط قرمز است و سخن آنها در مقابل فرمان خداوند احترامى ندارد. اما غير از اين، فرزند وظيفه دارد پيوسته به پدر و مادر احسان كند. بگذريم كه امروزه متأسفانه اين تعاليم رعايت نمى‌شود و منطق جديد اين شده است كه پدر و مادرى بر فرزند حق دارند كه براى او زحمت كشيده باشند و خرج زندگى او را داده، وسايل تحصيلش را فراهم كرده، كسب و كار و سرمايه‌اى برايش تدارك ديده و هزينه ازدواج و خريد خانه و ماشين او را فراهم كرده باشند! چنين منطقى كه امروزه متأسفانه كم و بيش رايج گرديده منطق مادى است؛ اما بر اساس منطق الهى پدر و مادر بر فرزند حق دارند حتى اگر كافر باشند و هيچ كارى هم براى او نكرده باشند. بحث پدر و مادر بحث عدالت و منافع متقابل نيست بلكه از مقوله احسان است و اجر و مزد آن هم با خدا است: