وَقَضى رَبُّكَ أَلاّ تَعْبُدُوا إِلاّ إِيّاهُ وَبِالْوالِدَيْنِ إِحْساناً إِمّا يَبْلُغَنَّ عِنْدَكَ الْكِبَرَ أَحَدُهُما أَوْ كِلاهُما فَلا تَقُلْ لَهُما أُفّ وَلا تَنْهَرْهُما وَقُلْ لَهُما قَوْلاً كَرِيماً * وَاخْفِضْ لَهُما جَناحَ الذُّلِّ مِنَ الرَّحْمَةِ وَقُلْ رَبِّ ارْحَمْهُما كَما رَبَّيانِي صَغِيرا؛[1] و پروردگارت مقرر كرد كه جز او را مپرستيد و به پدر و مادر [خود] احسان كنيد. اگر يكى از آن دو يا هر دو در كنار تو به سالخوردگى رسيدند به آنها [حتى] «آخ» مگو و به آنان پرخاش مكن و با آنها سخنى شايسته بگوى. و از سر مهربانى بال فروتنى بر آنان بگستر و بگو: پروردگارا آن دو را رحمت كن چنان‌كه مرا در خُردى پروردند.

هم‌چنان‌كه ملاحظه مى‌كنيم، پس از سفارش به توحيد بلافاصله در مورد احسان به والدين سفارش مى‌كند. اگر اين دستور شرع نبود، عقل ما به تنهايى قادر به درك اين مسأله نبود كه اين مورد نيز از موارد لزوم احسان است. البته كسانى كه فطرت سالمى دارند بر اساس همان عاطفه طبيعى و فطرى مى‌فهمند كه بايد نسبت به پدر و مادر رفتارى مهربانانه و متواضعانه داشت، اما عموم مردم چنين ادراكى ندارند كه احسان به پدر و مادر در حد وجوب و الزام است. از اين رو قرآن كريم در چند مورد اين مسأله را گوشزد كرده و تأكيد خاصى بر آن دارد. در آيه‌اى كه گذشت، همان‌گونه كه اشاره كرديم، احسان به پدر و مادر را آن‌قدر مهم مى‌داند كه پس از امر به توحيد مردم را به آن دعوت مى‌كند. نظير اين تعبير در سه مورد ديگر نيز آمده است: